Eén locatie, vijf acteurs … als dat geen verfilmd toneelstuk is. Eentje van Ira Levin dan nog wel. Levin schreef immers niet alleen iconische (verfilmde) romanklassiekers, hij heeft ook tien toneelstukken op zijn conto waarvan er vier werden verfilmd.

Warner kocht de filmrechten voor Levins Deathtrap al in 1978 voor 1 miljoen dollar, maar was contractueel verplicht om vier jaar te wachten vooraleer het te verfilmen, zodat de film niet in het vaarwater van het stuk zou komen. Toch liep het toneelstuk nog op Broadway toen de film in de zalen verscheen: het stuk werd pas in juni 1982 voor de 1793e en laatste keer opgevoerd. Een successtuk dus, en mede daardoor deed de film het niet onaardig aan de kassa.

Deathtrap is een amusante en entertainende zij het hier en daar wat mank lopende huis clos: toneelschrijver Michael Caine – in een rol waarvoor ook Jack Lemmon in de running was – is een schrijver van thrillers wiens hoogdagen al een tijd achter hem liggen. Na de zoveelste flop ontvouwt zich een boud plan: een voormalig student (Christopher Reeve) die net een uitstekende toneelthriller heeft geschreven bij hem thuis uitnodigen, hem vermoorden en er met zijn manuscript vandoor gaan. Caines echtgenote Dyan Cannon – een rol waarvoor ook Anne Bancroft in de running was – ziet dat niet zitten maar wordt willens nillens betrokken in het moorddadig plan waarin maar weinig is wat het lijkt. Getuige de tweede akte waarin onderliggende verstandhoudingen volledig op hun kop worden gezet.

De plotscharnieren werken beter dan de karakteriële: sommige karaktersprongen van Caine en Reeve voelen weinig realistisch aan en ondermijnen de spanningsboog van de plot. Waardoor Deathtrap eerder finisht als geinige gimmickspielerei dan als doorleefde thriller.

Zonder controverse was het allemaal niet: de homoseksuele relatie tussen de twee hoofdpersonages werd gehint in Levins stuk, voor de film besloten regisseur Sidney Lumet en scenariste Jay Presson Allen – in haar derde samenwerking met Lumet – om een expliciete kus te tonen tussen Caine en Reeve. Het ongenoegen en de negatieve publiciteit die de kus teweegbracht kostte volgens een journalistiek stuk in Time Magazine de film ruim tien miljoen dollar aan extra bioscoopopbrengsten. Reeve zelf was ook geen fan van de kus, naar eigen zeggen omdat hij vreesde dat de homoseksuele context de bovenhand zou nemen op het eigenlijke plotmechanisme. Nog volgens Reeve waren zowel hij als Caine bewust dronken op de dag dat ze de scène moesten opnemen. Of hoe door de lucht vliegen blijkbaar gemakkelijker was dan een man op de mond te kussen.