Vandaag is een belangrijke maar ook intrieste dag ten huize Robert (Rupert Graves). Het is de dag waarop zijn vader zal ten grave gedragen worden. Tijd en plaats van het gebeuren zijn van die aard dat de overledene aan huis wordt afgeleverd (netjes verpakt in een lijkkist) als eerste stap naar een rouwplechtigheid die geleid zal worden door de plaatselijke dominee. Het is ook de tijd waarin alle rouwenden op deze plaats samenkomen om hun eerbied te betuigen ten opzichte van de overledene. Voor sommigen een aangenaam weerzien, voor anderen een moment waarop oude vetes weer de kop opsteken…
De dag begint alvast in mineur wanneer blijkt dat het verkeerde lijk aan huis wordt besteld (het zet meteen de toon voor niet alleen de rest van de dag maar ook van deze komedie). Men gaat nog even snel een andere dode halen – het blijkt deze keer de goede te zijn - waarna de genodigden met mondjesmaat de woonkamer komen binnengewandeld. Eén ervan onderscheidt zich van de rest maar is eigenlijk door niemand gekend

een klein mannetje,een dwerg eigenlijk die beweert een vriend te zijn van de man in de kist. En het is precies dit kleine kereltje die een belangrijke rol zal gaan vertolken in het verder verloop van deze begrafenis…

Op het DVD-doosje staat te lezen dat “Death at a Funeral” een “typisch Engelse komedie” is, gevolgd door de veelbelovende woorden “Je lacht je dood”. Engelse komedies zijn er natuurlijk in alle soorten, (sub-)genres, maten en gewichten en alhoewel “Death at a Funeral” is duidelijk van het betere soort. Geen meesterwerk maar de kans is zeer groot dat je bij momenten in een deuk ligt van het lachen. Alle elementen worden dan ook stuk voor stuk aan de kijker geïntroduceerd

de vrouw die op de begrafenis voor het eerst haar trouwplannen zal bekendmaken met haar vriend die door omstandigheden in een bijzonder bedenkelijke toestand raakt, nonkel Alfie in zijn rolstoel die ook wel zijn noden en wensen heeft op de slechtst passenden momenten en plaatsen, de twee zoons die het financiële plaatje van het gebeuren als belangrijk(st)e bekommernis hebben en om de chaos straks helemaal compleet te maken is het natuurlijk leuk als aan het geheel ook nog een dwerg wordt toegevoegd (verrassend is het niet dat Peter Dinklage, toch één van de gekendste 'film-dwergen' hier opnieuw de honneurs waarneemt…).

Het is duidelijk dat wanneer je alle elementen op een gegeven ogenblik laat samenkomen dit voor het nodige komedie-vuurwerk zorgt. Het mysterieuze doosje Valium-pillen (dat eigenlijk LSD-trips bevat, bij-zon-der hallucinerende drugs maar dat zal je wel merken in de film) komt natuurlijk enkele keren in verkeerde handen, iets wat er de pret enkel nog maar wat groter op maakt. Daarenboven zorgt de kleine man van daarnet nog voor een bijzondere onthulling wat het voor de broers nog een stuk complexer maakt…

Hét komisch hoogtepunt voor ons was dat ene zinnetje waarmee men iemand ervan probeerde te overtuigen van niét te springen wanneer hij zich hoog, droog en heel erg naakt aan het voorbereiden was op een wanhoopsdaaad. Anderen zullen dan weer kiezen voor de scène waarin men nonkel Alfie met heel wat moeite een handje helpt wanneer zijn nood het hoogst is (maar ook wat zich hierna afspeelt).