Later, als Matthias Schoenaerts de film van zijn leven nog eens overloopt, dan zal hij vast en zeker halt houden bij het voor hem gezegende jaar 2012. Het jaar waarin hij in Amerika op promotour mocht om de Oscarnominatie van “Rundskop” extra in de verf te zetten, het jaar waarin hij internationaal doorbrak aan de zijde van Marion Cotillard in “De Rouille Et D’Os” en het jaar waarin hij ook in Hollywood aan de slag kon. En zelfs zo stoutmoedig was om de hoofdrol in de “RoboCop”-reboot te weigeren. Kortom, het jaar waarin de kiemen voor het internationale luik van zijn carrière werden gelegd.

“De Rouille Et D’Os” gooide al van meet af aan (de première tijdens het festival van Cannes) hoge ogen bij pers en publiek. Dat kwam niet alleen door de knappe acteerprestaties van Schoenaerts en Cotillard, maar ook door regisseur Jacques Audiard, die zijn grote sprong voorwaarts maakte met zijn vorige prent, het bikkelharde gevangenisdrama “Un Prophéte”. Van alle films die Audiard dusver draaide, is “De Rouille Et D’Os” eigenlijk zowat de enige die ook door een niet-arthousepubliek kan worden gesmaakt. Niet dat Audiard water bij de wijn heeft gedaan en met een rechtlijnige crowdpleaser voor de dag is gekomen.

Je kan het op zich wel bekijken als een simpel liefdesverhaaltje tussen twee dolende zielen (op kamertemperatuur gebracht met een fikse Dardenne-scheut), maar tegelijkertijd is het een meer substantiële bezinning over het leven en het op de loer liggend noodlot. Daarbij gaat Audiard naar goede gewoonte op gepaste tijden in stilistische overdrive, al laat hij ditmaal gelukkig de scheermesjes thuis (wie “Un Prophéte” zag weet hiermee genoeg). Die symbiose tussen twee uitersten maakt van “De Rouille Et d’Os” geen makkelijke of rechtlijnige film. Soms is duidelijk voelbaar dat Audiard zijn best moet doen om twee losstaande verhalen (hij puurde inspiratie uit de bundel “Rust And Bone” van de Canadese acteur Craig Davidson) met elkaar te verbinden.

Het eerste is dat van de gescheiden vader Ali (Schoenaerts die qua postuur verder borduurt op zijn “Rundskop”-succes) die met zijn vijfjarig zoontje bij zijn zus in Zuid-Frankrijk neerstrijkt en er als een vaak in zijn eigen wereld gekeerde brok graniet zijn leven probeert te slijten door voor grof geld deel te nemen aan illegale achterbuurtgevechten. Ali is duidelijk op zoek naar richting in zijn leven: het ene moment wil hij voor zijn zoon door het vuur gaan, op het andere moment lijkt de jongen een blok aan zijn been. Het andere verhaal is dat van orkatrainster Stéphanie (een genuanceerde Marion Cotillard). Zij leert Ali kennen in een discotheek waar hij bijklust als buitenwipper, maar hun wegen gaan uit elkaar. Tot wanneer ze beide benen verliest tijdens een tragisch ongeval en ze het moeilijk heeft haar leven terug op de rails te krijgen tijdens en na haar revalidatie. Ze zoekt terug contact op met Ali, en het is de interactie tussen beiden die “De Rouille Et D’Os” zijn echte ruggengraat bezorgt.

Audiards nieuwste werkstuk kan niet om een paar inzinkingen heen. Naar Audiard-normen is de relatie tussen beide hoofdpersonages ontzettend tam en flirt ze op geregelde tijden angstvallig met de grens der voorspelbare banaliteiten. Wie zich echter laat meedrijven op de meer genuanceerde onderstroom waarmee Audiard de plot en personages stuwt, heeft meer kans om door de schijnbare oppervlakkigheid heen te kijken. Dat “De Rouille Et D’Os” een paar ijzersterke scènes telt, valt sowieso niet te loochenen. En die zijn op zich genoeg om deze film op zijn minst drie sterren toe te kennen. Evenzeer ijzersterk: een alles behalve rechtlijnige soundtrack met o.a. Bon Iver, de intussen echt wel grijsgedraaide Lykke Li, Springsteens 'State Strooper' in Trentemoller-remix en de nieuwe publiekslievelingen Django Django als ultieme hekkensluiter.

Lumière voorziet de dvd-release met een bonusschijf met heel wat interessante aanvullende informatie. Paradepaard is een 'Making of' van ruim een uur waarin Audiard zijn project kadert en inkijk biedt op het productieproces. Matthias Schoenaerts krijgt een apart interview, en in een featurette over de visuele effecten zien we hoe het lijkt dat Marion Cotillard haar benen echt verloren is, al is dat uiteraard niet het geval. Een handvol verwijderde scènes en de trailer ronden het omvangrijke pakket af.