Goed gekend in België. De busreizen richting Marokko, om een aantal redenen meestal aan (zeer) democratische prijzen. En veelal ook met een minimum aan comfort en in vrij moeilijke (reis)omstandigheden. De Marokkaanse gemeenschap in België heeft er geen probleem mee en ziet in deze bus-charters de ideale formule om eens terug te gaan naar hun land van oorsprong. Een tijd geleden besteedde een journalist van een krant nog eens aandacht aan het concept en ging hij ook het aspect veiligheid even toelichten. Af en toe raakt zo'n bus immers niet op zijn bestemming omwille van een verkeersongeval met gewonden of zelfs doden, niet zelden het gevolg van de bekommernis om met zo weinig mogelijk personeel zo snel mogelijk ter plaatse te zijn.
Af en toe raakt zo'n bus ook niet terug thuis. En dat brengt ons bij De Hel Van Tanger. Marcel Van Loock (een imponerende Filip Peeters) en Wim Moreels (Axel Daeseleire, ook al 'gegroeid' door de jaren) zijn buschauffeurs die voor Bridge Tours en in opdracht van hun werkgever (een mooipratende Nederlander) even een rit maken richting Marokko. Met uitzondering van de samenstelling van de groep reizigers is dit een trip zoals een ander. Agnes (Els Olaerts, vanaf nu ook ingedeeld bij 'Belgisch talent') is er niet echt gerust in maar Marcel probeert haar gerust te stellen. Ze hoeft zich helemaal geen zorgen te maken, hij zal snel weer thuis zijn...

De tocht én de oversteek verlopen zonder problemen en nadat de reizigers op hun bestemming gebracht zijn denkt men al aan de terugreis. Voor Marcel en Wim betekent dit een pint pakken in het plaatselijk café en als het even kan een brugje slaan naar het knappe vrouwvolk aan de andere kant van de toog. Op dat moment logeren hun werkgever en zijn partner in een luxehotel, kwestie van te 'bekomen van de zware reis' nadat ze hun twee werknemers op de hoogte hebben gesteld dat ze om die reden ook zullen terugvliegen..

Maar dan wordt de bus van Wim en Marcel aan de kant gezet door de Politie. De bagage wordt doorzocht, de drughond doet zijn snuffelwerk. En dan ontdekt men de 'lading' : 355 kilo drugs, verstopt in een gecamoufleerd stukje laadruimte.De Politie besluit het af te ronden op 350 kilogram en arresteert de twee trafikanten.Maar die weten van niets. Waardoor Marcel zo snel mogelijk een verklaring aflegt die belastend is voor zijn baas.Die kan nog net voor zijn vertrek naar de luchthaven ingerekend worden. De vier komen vrij snel voor de rechtbank en na een mini-babbeltje (voorzitter vraagt identiteit van de ouders van de beklaagden, geeft het woord aan het Openbaar Ministerie en de advocaat van de verdachten) worden de drie mannen veroordeeld, in een tijdspanne van alles samen, hooguit een paar minuten.
Marcel en Wim krijgen vijf, hun baas zeven jaar. En dan begint de nachtmerrie. Wanneer ze overgebracht worden naar de 'Prison Civile de Tanger' waar ze snel kennismaken met de regels van 'het huis'. En, gelukkig voor Marcel, ook met Rudy Vermeersch die er ook zit opgesloten.

De Hel van Tanger is nog maar eens het bewijs dat we in België over talent beschikken als het op films aankomt. De Zaak Alzheimer, Hop, L'enfant, het lijkt er sterk op dat de frequentie waarmee een sterke Belgische film wordt uitgebracht met de jaren toeneemt. Frank Van Mechelen (De Indringer) heeft zich met De Hel van Tanger nu definitief op de (voorlopig Belgische) kaart gezet. De naar internationale normen beperkte (financiële en logistieke) middelen zijn de enige reden dat deze film niet de 'grandeur' heeft als een grote Amerikaanse productie. Het camerawerk is van een hoog niveau, we missen enkel de durf om nog een stuk verder te gaan dan het conventionele. Ook op dit vlak geen gebrek aan talent, enkele fraaie shots (zie de foto's 2 en 5) onderstrepen onze stelling. Het zijn dit soort zaken die de slagroom of de kers op de filmtaart zijn.
Het blijft natuurlijk een Belgische film en het decor van een Vlaams café waar sympathisanten worden ontvangen met het oog op het tekenen van een petitie roept gemengde gevoelens op. Aan de ene kant verwacht je dit soort van beelden niet bij een film die een potentieel heeft dat ver buiten de landsgrenzen reikt, aan de andere kant zal het dan wel weer heel dicht aanleunen bij wat zich rond Pierre Stukken in 1996 heeft afgespeeld in het échte verhaal waarop De Hel van Tanger gebaseerd is.  

Maar dé revelatie is toch wel Filip Peeters. Hij zet op een bijzonder overtuigende manier het personage van Marcel Van Loock neer. Van Loock is een eenvoudige man, een Vlaming die houdt van zijn vrouw en zijn dochter en opdraait voor de drugssmokkel die door anderen is opgezet. Slachtoffer wordt van het bedenkelijke rechtssysteem in Marokko. Vernederd door de mensonwaardige omstandigheden in de gevangenis. De hoop die al snel leidt naar wanhoop en het verliezen van enige levenslust, Filip Peeters brengt het allemaal 'close to perfection'. Ook Els Olaerts (Verlengd Weekend) maakt indruk als Agnes Van Loock die in de onschuld van haar man blijft geloven. Nog een naam om te onthouden.
Dit is dus weer een Belgische film die ons de schaamte om wat een Jan Verheyen maar kan snel doet vergeten. En het Vlaams/Belgisch talent in de filmwereld onderstreept, én een motivatie moet zijn voor de betrokken Minister(s) om een deel van ons belastingsgeld wat beter te gaan besteden om getalenteerde mensen als Frank Van Mechelen meer middelen te geven in de toekomst.
Met alle respect voor Kate Ryan.