John Dahlia Williams (Jennifer Connelly, Oscar-winnares van A Beautiful Mind) leeft sinds kort gescheiden van haar man. Hierdoor moet ze op zoek moet naar een nieuwe plaats om te wonen samen met haar dochter Ceci(lia). Niet makkelijk in deze fase van haar leven, zeker niet wanneer ze ook nog op zoek moet naar een nieuwe job en de huurprijs heel beperkt moet blijven door haar al even krappe budget... Dahlia gaat uiteindelijk een kijkje nemen op 'Roosevelt Island' waar mijnheer Murray (John C. Reilly) zijn uiterste best doet om er een nieuwe huurder bij te krijgen. Echt aantrekkelijk is zijn voorstel niet om te wonen in het oude, ongezellige, koele appartementenblok met donker geschilderde muren en een vreemde man die er zo'n beetje de rol van syndicus vervult. Het appartement dat Dahlia wordt voorgesteld is er één waar je echt niet zou willen wonen. Het aantal kamers is heel beperkt, de keuken doet door het eenvoudigweg uitklappen van een tafeltje tevens dienst als eetkamer, er is niet echt sprake van een tweede afzonderlijke slaapkamer en een woonkamer is er al helemaal niet. Verder ontbreekt het aan binnenvallend zonlicht en als je dan nog eens door één van de weinige vensters kijkt, staar je op de grauwe, omringende woonblokken die je ook al geen zin geven om er nog één dag langer te verblijven, laat staan te wonen.

En toch kiest Dahlia voor het appartement op de negende verdieping, zij het meer uit noodzaak dan uit overtuiging. De woonomstandigheden zijn bedroevend terwijl ook de onderhandelingen met haar ex-man over het hoederecht ontaarden in een heuse procedureslag zonder enige vorm van begrip voor het standpunt van de andere (ex-)partner. En alsof het nog niet genoeg is beginnen zich in Dahlia's appartement nu ook vreemde zaken af te spelen. Uit een hoekje in het plafond sijpelt gitzwart water. Wat begint met een druppeltje vraagt al snel een emmertje. Heel vreemd want de buren uit het appartement erboven wonen er niet meer. Ceci heeft bij het slapengaan ook heel wat te vertellen aan haar ingebeeld vriendje, tenminste zo noemt Dahlia het meisje. En op school merkt men ook een duidelijke gedragswijziging bij Ceci maar ook daar stelt men dat kinderen wel meer “ingebeelde vriendjes” hebben. “Dark Water” is gebaseerd op een Japans kortverhaal van Koji Suzuki die ook al als basis diende voor de Japanse originele langspeelfilm die werd geregisseerd door Hideo Nakata. De tandem Suzuki-Nakata was in het verleden ook al verantwoordelijk voor het succesvolle “The Ring”. Producent Bill Mechanic dacht bij het zien van het Japanse origineel onmiddellijk aan thriller-klassiekers als “Rosemary’s Baby” en “The Shining” en was zo onder de indruk dat hij naar eigen zeggen vijf minuten later al de rechten had gekocht... Scenarist Yglesias mocht het Japanse verhaal herschrijven voor een Amerikaans publiek, een verwestersing die ook inhield dat de eerder passieve Japanse heldin van het origineel een Amerikaanse alleenstaande moeder werd die voor een persoonlijk dilemma staat.

“Dark Water” laat je bij het verlaten van de zaal met een aantal vragen zitten waardoor men de ruimte voor discussie bijzonder breed houdt. In tegenstelling tot het origineel naar verluidt waar een aantal extra elementen aanwezig zijn die je in een bepaalde richting doen denken. Regisseur Walter Salles merkte tijdens een interview op dat hij zich bij het lezen van het scenario van Rafael Yglesias al snel realiseerde dat dit een verhaal was waarin wat je niét ziet belangrijker is dan wat wél getoond/verteld wordt. De manier waarop het script naar film wordt vertaald is dus met andere woorden een bewuste aanpak, niet alles wordt netjes uit de doeken gedaan, er blijven nog heel wat vragen hangen... Zoals Jennifer Connelly stelt, komt het er eigenlijk op neer dat je bij de gebeurtenissen in de film jezelf telkens afvraagt of dit zich eigenlijk allemaal afspeelt in de gedachten/geest van de protagonist of er daadwerkelijke sterke, buitennatuurlijke krachten aan het werk zijn. Voor ons was de keuze snel gemaakt. Deze film van Walter Salles (The Motorcycle Diaries) mist de spanning van een echte top-thriller maar blijft toch een stuk beter dan het gemiddelde niveau van wat deze zomer in de zalen wordt gedropt. De kleine Ariel Gade (Cecilia) was vroeger al te zien in Envy met Ben Stiller en valt als beginnende kind-actrice niet door de mand in deze toch niet gemakkelijke rol. En met John C. Reilly, Pete Postlethwaite en Jennifer Connelly zit je op Oscar(nominatie)-niveau dus met zo'n kwaliteitslabel kan het natuurlijk moeilijk nog tegenvallen.