Witte kerst, hulsttakken en bepoederde maretakken ? Vergeet ze, want In The Cut bewijst dat filmverdelers niet enkel brave feelgoodfilmjes van wisselende kwaliteit in de kerstwok gooien. Gelukkig maar uiteraard, want overdosissen suikerspinnen zijn ook niet bevorderlijk voor de spijsvertering. Helaas is 'In The Cut' dat ook niet. Want deze film wil verschillende dingen tegelijk zijn, maar hoe verder hij vordert, hoe minder hij te bieden heeft. In The Cut past perfect in het vrouwenimperium van cineaste Jane Campion (The Piano, Portrait Of A Lady, Holy Smoke). En toch ook weer niet. Want als sterke vrouw zit hoofd-personage Frannie (Meg Ryan, die haar imago van brave meisje van de buren over de haag gooit en het inruilt voor de slet van twee straten verder) toch vaak vast in de slachtofferrol. Ambiguïteit troef dus, en daar was het Campion waarschijnlijk ook om te doen.

Frannie heeft een voortdurende honger naar seks, maar als vrouw heeft ze het wat moeilijk om daar zelf uitgebreid en zonder schroom op te jagen. De avontuurtjes die ze heeft (zoals met weirdo John Graham - Kevin Bacon, naamloos op de aftiteling) bevredigen haar dan ook niet echt. Haar halfzus Pauline (Jennifer Jason Leigh, in een voor haar typische rol, ook al houdt zij deze keer wel de kleren aan) heeft minder schroom en probeert Frannie advies te geven over de jacht. Niet dat Pauline het er altijd even goed vanaf brengt, getuige haar warrige levenstoestand en de complicaties die uit haar affaire met een getrouwde dokter voortvloeien. Frannie's donkere verlangen naar volledige promiscuïteit barst dan ook bijna uit haar voegen wanneer Politie-inspecteur Malloy (Mark Ruffalo, met een nagenoeg perfecte imitatie van een vettige seventies-snor) op haar stoep staat. Deze vuilgebekte politieman weet immers duidelijk de klepel hangen als het op lichamelijke acrobatiek aankomt en het duurt niet lang vooraleer Frannie de jager wordt en hij de prooi. Of toch niet… want laat ons niet uit het oog verliezen dat Malloy de moord onderzoekt op een vrouw wiens hoofd is teruggevonden onder het raam van Frannie. En dat er dra nog slachtoffers vallen. En dat Frannie nog meer van de seks wil genieten als ze vermoedt dat Malloy best ook wel eens de dader zou kunnen zijn…Ook al is het thematisch geen Last Tango In Parisof Intimacy, Campion probeert dezelfde grauwheid opte roepen in de seksscènes. Malloy en Frannie hebben immers al gauw geen excuses meer nodig om elkaar te bespringen, en hoe spannender het mentaal wordt, hoe groter de lichamelijke kick voor hen wordt. Probleem is een beetje dat Campion en co-scenariste Susanna Moore (op wiens roman de film is gebaseerd) tegelijkertijd ook nog een whodunit-verhaal willen vertellen, hetgeen de mentale kruistocht van de hoofdpersonages veelvuldig onderbreekt. Helaas is de uitkomst van het detectiveverhaalvoorspelbaar en onbevredigend. Voeg daar nog bij dat er eigenlijk geen enkel personage in de film rondloopt waar je sympathie of medelijden voor voelt, en je begrijpt waarom het al gauw moeilijk wordt om nog bij de les te blijven.

Nochtans zijn er momenten waarop de grauwheid wel werkt. Het locatiewerk in New York is vaak impressionant, sommige details zijn beter dan het grote geheel (Frannie die als preutse jager bij haar stiefzus gaat logeren, pal boven een striptent) en er zijn momenten waarop het aanvoelt dat de film gaat overslaan naar de goeie kant van de schaal. Hetgeen uiteindelijk helaas toch niet gebeurt. In The Cut zal het grote publiek waarschijnlijk niet bekoren, want daarvoor is het allemaal te ondoorgrondelijk (de flashback-scènes met Frannies ouders zullen wel een geldige reden hebben, maar ik zou bijgot niet weten weten dewelke), te smerig en te duister. Als psychologisch kat-en-muisspel blijft het te eenzijdig vaag, en als moordmysterie is het een complete sof. Een gemiste kans, Meg Ryans blote borsten en tepel close-ups ten spijt.