En hopla, Baltasar Kormakur, IJslands bekendste regisseur (al dan niet door gebrek aan anderen) heeft zijn grote entree langs de Hollywoodpoort te pakken. Ironisch genoeg met een remake van een IJslandse film die hij niet zelf regisseerde (de regisseur van het uit 2008 stammende “Reykjavik-Rotterdam” is ene Oskar Jonasson) maar waar hij wel de hoofdrol in vertolkte. Kormakur is als regisseur vooral bekend van “101 Reykjavik” (2000) en de IJslandse noir “Jar City” (2006) en draaide met “A Little Trip To Heaven” (2005) en “Inhale” (2009) al eerder twee Engelstalige lowbudgetprenten.

De rol die Kormakur in “Reykjavik-Rotterdam” vertolkte gaat in de Hollywoodremake naar Mark Wahlberg. Al kon het evengoed Nicolas Cage geweest zijn. Hij kruipt in de huid van de ex-misdadiger Chris Farraday die tijdens zijn hoogdagen met het verhandelen van smokkelwaar een fikse duit verdiende. De tijden zijn echter veranderd, en nu Chris getrouwd is met Kate (een geblondeerde Kate Beckinsale) en vader is van twee zoontjes probeert hij in New Orleans op het rechte pad te blijven als zaakvoerder van een beveiligingsfirma. Helaas voor hem verstoort Kates broer Andy (Caleb Landry Jones, een van de duivelsvereerders uit “The Last Exorcism”) het familiale geluk door achter de rug van Kate en Chris om drugs te smokkelen voor de geschifte psychopaat Briggs (Giovanni Ribisi).

Wanneer Andy de drugs moet achterlaten tijdens een politieraid, wil Briggs zijn geld terug. Chris wil bemiddelen, maar wanneer Briggs vervolgens Chris’ gezin bedreigt is duidelijk dat hij nog een keer terug de misdaad in zal moeten om zijn schoonbroer te redden en uit de klauwen van Briggs te blijven. Hij laat zijn vrouw en kinderen achter bij zijn jeugdvriend Sebastian (Ben Foster) en laat zich samen met een paar handlangers inlijven bij de crew van een vrachtschip dat naar Panama vaart. Faraday wil er valse dollarbiljetten ter waarde van 10 miljoen dollar zien te scoren. Een plan dat niet zonder gevaar is: zo is het smokkelen en verbergen van het vals geld al een kunst op zich, maar bovendien blijkt dat de plaatselijke gangsterbaas (Diego Luna) niet te vertrouwen is. En dan gooit Andy nog eens roet in het eten door in Panama alsnog in te zetten op een drugsdeal. Of hoe Farraday flink van zich af zal moeten zien te bijten indien hij zijn missie tot een goed einde kan brengen in een film die eigenlijk ook “New Orleans-Panama” zou kunnen heten.

Veel nieuws heeft “Contraband” niet te bieden. Het is allemaal al eens eerder en beter gedaan, al laat het zich gelukkig bekijken zonder dat het echt op de zenuwen werkt. Dat komt grotendeels door de onderhuidse thrillerlaag tijdens de scènes tussen de silo’s op het vrachtschip, zodat Kormakur niet alleen moet inzetten op de vele schiet- en knokscènes waarmee de actiehonden bij de les worden gehouden. Veel zoden zet het allemaal niet aan de dijk: het scenario blijft een samenraapsel van ingrediënten uit andere 'just when I thought I was out, they pull me back in'-films en originaliteit is ver te zoeken.

Zelfs de op papier inspiratievolle cast gaat gebukt onder het feit dat zowat iedereen rollen speelt die ze al ettelijke malen eerder hebben vertolkt. Zo kijkt er waarschijnlijk niemand meer op van de vertolkingen van Foster en Ribisi. In het geval van Foster is het zelfs jammer dat hij eens te meer gecast is als gewelddadige sidekick. Zeker omdat Foster tot veel meer in staat is (getuige zijn bijrol in de HBO-klassieker “Six Feet Under” of zijn dramatisch hoogstandje aan de zijde van Woody Harrelson in “The Messenger”). Gelukkig zorgt J.K. Simmons nog voor wat animo als scheepskapitein die vermoedt dat Wahlberg hem wil bedotten en vast van plan is om hem te slim af te zijn. De wil om een entertainende actiethriller af te leveren is er wel degelijk in “Contraband”, maar het zullen toch vooral de weinig discriminerende kijkers zijn die hier het meest voldoening zullen uit halen.