Chickflicks gebaseerd op goed verkopende chicklit leveren dusver maar weinig vuurwerk op in de cinematografische annalen. Zo schijnen er nog steeds door de CIA gesuperviseerde zelfhulpgroepen te bestaan voor iedereen die zich ooit geconfronteerd zag met de tweede “Bridget Jones”-film. Ook geen hoogvliegers: het vorig jaar uitgebrachte “The Nanny Diaries” en het momenteel in de Belgische cinemarekken geplaatste “Confessions Of A Shopaholic”, gebaseerd op de inmiddels vijf delen tellende romanreeks van de Britse Sofie Kinsella. De Britse setting van de boeken werd wel ingeruild voor een Amerikaanse decorering, kwestie van het de “Yes, We Can”-kijker zo makkelijk mogelijk te maken.

Rebecca Bloomwood (Isla Fisher) heeft naast een verslaving (winkelen winkelen winkelen) ook een ambitie: het maken als journaliste bij het toonaangevend lifestyleblad Alette. Wanneer haar huidig magazine er plots de stop uittrekt, wil ze zo snel mogelijk bij Alette werken. Het is niet alleen een kwestie van willen, maar ook van moeten: Rebecca heeft immers geld nodig om een gigantische schuldenberg af te betalen, al belet dat akkefietje haar niet per maand gemiddeld zo’n 1000 dollar aan kleren, accessoires en andere hebbedingetjes te spenderen. Helaas voor Rebecca is de enige vacature bij Alette al ingenomen, en dus probeert ze via een andere weg bij het magazine terecht te komen. De uitgever van Alette heeft ook het magazine ‘Successful Saving’ in de portfolio, en daar is wel nog een vacature. Rebecca besluit daar te solliciteren, in de hoop zo ooit de binnendeur naar Alette te kunnen openen. Tot haar grote verbazing wordt ze aangenomen, en krijgt ze de opdracht om moeilijke financiële onderwerpen verstaanbaar te maken voor het grote publiek. Rebecca schrijft een column waarin ze een kredietkaart vergelijkt met een kasjmier jas, en wordt ogenblikkelijk ‘talk of the town’, tot grote tevredenheid van hoofdredacteur Luke Brandon (Hugh Dancy). Al blijft de vraag hoe lang het kan duren vooraleer ‘financieel genie’ Rebecca wordt ontmaskerd als een door een incassobureau opgejaagde winkelverslaafde…

Isla Fisher maakt zich de hoofdrol van de aan winkelen verslaafde tuttebel Rebecca Bloomwood mooi eigen, en ze slaagde er zowaar in om af en toe een glimlach te ontlokken aan onze (toegegeven) vooringenomen filmminnende hersencellen. We waren vooraf al blij indien we een soepel binnenglijdende komedie zouden te zien krijgen, maar dat is “Confessions Of A Shopaholic” helaas niet geworden. Hier en daar zitten er zeker wel leuke scènes verborgen, zoals die in de afkickclub voor winkelverslaafden. Maar Fisher kan op haar eentje de film niet redden. Vooral niet omdat de rest van de cast minder geïnspireerd werk aflevert. Hugh Dancy is mijlenver verwijderd van zijn geslaagde vertolkingen in “Ella Enchanted’ en “The Jane Austen Book Club”. John Lithgow loopt er voor spek en bonen bij, en Kristin Scott-Thomas, John Goodman en Joan Cusack bezondigen zich aan pijnlijke overacting. Bovendien is het scenario niet geloofwaardig. Dancy die besluit om Fisher een kans te geven, zelfs al maakt ze een belabberde indruk tijdens haar sollicitatiegesprek en schrijft ze nadien haar eerste artikel over uit een boek vraagt niet alleen om een ‘suspension of disbelief’ maar om een hele melkweg. Het kan natuurlijk zijn dat Dancy ondersteboven is door Fishers verschijning, maar dan is het van de makers van de film ook niet zo slim om met moeite vijf gram passie in hun relatie te stoppen. We moeten dus anderhalf uur geloven dat een naïef wicht eensklaps tot ‘the next best thing’ in de financiële wereld wordt gebombardeerd. En dat ongeloof drukt als een loden deken op de film.

Bovendien is het allemaal ook hemeltergend voorspelbaar: het eerste uur zit boordevol conflicten waarvan je weet dat die aan het eind eerst allemaal gaan escaleren vooraleer het onvermijdelijke happy end komt piepen. En (ja hoor, we zijn er nog niet) het eigenlijk einde klopt voor geen meter, het lijkt ons nogal sterk dat een afkickcentrum een van haar patiënten helpt door de hete aardappel gewoon naar anderen door te schuiven.

Noem ons cynisch (we kunnen er tegen), maar “Confessions Of A Shopaholic” is een slordige, totaal geen risico nemende komedie die een halfuur voor het eind eigenlijk al is afgelopen, en zich vervolgens nog als een schildpad met artritis naar een eindgeneriek sleept die speciaal voor de koopjesjagers in het publiek (vrouwkes tussen 14 en 124) alle productnamen van de in de film geëtaleerde goederen netjes vermeldt. Schoendooscinema voor de weinig veeleisende minderwaardezoeker.