Het oog wil ook wat : een crue reden waarom de Braziliaanse overheid de hoofdstad Rio De Janeiro aantrekkelijk houdt voor de gegoede inwoners en de toeristen. Arme mensen passen niet in dit plaatje, zodat zij samen met andere onfortuinlijken (mensen die hun huis verloren na een overstroming bv.) in de zogeheten favellas (buitenwijken) worden gedropt. Niet verwonderlijk dat die favella's uitgroeien tot afzonderlijke gemeenschappen waar weinig regels gelden. De bewoners zijn er op zichzelf aangewezen en proberen in de best mogelijke omstandigheden de dag te plukken. Hun losse levensstijl maakt hen vaak gelukkiger dan de mensen in de grootstad. De keerzijde is een welig tierende en sterk ontwikkelde misdaad. En 'welig' en 'sterk' zijn geen lukraak gekozen adjectieven : in één van de meest zwartgallige scènes van de film ontpopt een negenjarige zich tot een koelbloedig moordende psycho.

Regisseur Fernando Mereilles toont in Cidade De Deus de dingen zoals ze zijn, en bereikte een groot publiek met zijn film, getuige bijvoorbeeld een oscarnominatie voor beste regisseur. Het geweld wordt niet verheerlijkt om het publiek gedurende twee uur te entertainen. Geen slow motion of bloedballetten, maar gewoon een feitelijke weergave van geweld, dat voor de bewoners van de bekendste buitenwijk van Rio de gewoonste zaak van de wereld is. Opmerkelijk is uiteraard dat de gangsters heel jong zijn en dat de kinderen bijvoorbeeld tijdens een onschuldig partijtje voetbal altijd een wapen bij de hand hebben.

Cidade De Deus speelt zich af over een tijdsspanne van twintig jaar. De levensloop van verschillende criminelen wordt geschetst. Centraal staat echter Buscapé (Raket), en die wil helemaal niets (of toch in elk geval zo weinig mogelijk) met de plaatselijke misdaad te maken hebben. Zijn grote droom is fotograaf worden, maar ontsnappen uit het milieu is niet zo eenvoudig. In de jaren zestig wordt Buscapé met de misdaad geconfronteerd door zijn broer die deel uitmaakt van een lokale maffia-bende die overvallen pleegt op ondermeer vrachtwagens en bordelen. In de jaren zeventig ziet Buscapé hoe een paar van zijn leeftijdgenoten zijn uitgegroeid tot meedogenloze drugsbaronnen. De gevaarlijkste daarvan is Ze Pequeno, die geen tegenstand duldt en zich uitroept tot de heerser over de favella. En in de jaren tachtig zien we hoe de strijd ontaardt een regelrechte bendeoorlog...

De narratieve vertelvorm is een hommage aan de Scorsese van GoodFellas, het heen en weer springen in de tijd en een scène uit verschillende invalshoeken laten zien wordt vergeleken met Tarantino, Toch is Cidade De Deus geen doorslagje geworden van die Westerse voorbeelden. De dynamiek en het tempo die hij aan de film meegeeft is ronduit verbluffend. Bijna onvoorstelbaar dat er zoveel gebeurt in een film van iets meer dan twee uur, zonder dat er ook maar één scène is die snel afgehaspeld lijkt. Kijk zeker ook de eindgeneriek uit, waar hierin zit archiemateriaal verstrengeld van de echte 'favella-gangsters'.

Goed nieuws is dat de film in de thuisbioscoop even goed tot zijn recht komt als in de bioscoop. En er zijn zelfs een paar interessante extra's, zoals dat heet. Top of the bill is een 'making of' van ruim vijftig minuten, waarin regisseur Mereilles zich concentreert op de zoektocht naar de acteurs. De cineast draaide zijn film immers op locatie, in een bestaande favella. Hij had daarvoor wel de toestemming nodig van de drugsbaronnen die er nog steeds de plak zwaaien. Het merendeel van de dialogen en situaties is ter plaatse ge*improviseerd door de lokale bewoners, die nog helemaal geen acteerervaring hadden. Gedurende vijf maanden werden deze straatkinderen 'getraind' zodat ze in de film konden acteren. Er zijn ook vier weggelaten/ingekorte scènes, een Braziliaanse trailer en een zonnige batucada-muziekclip. De overige extra's zijn om mysterieuze redenen niet ondertiteld, en aangezien ons Portugees te zwak is om alles zo te volgen (kwestie van er een understatement tegenaan te gooien) gaan we er hier dan ook niet dieper op in. Op deze (luie) schoonheidsfout na, kreeg het knappe Cidade De Deus een mooie Benelux-uitvoering. Een aanrader, heet zoiets.