Het eind van de wereld? Lang moeten we er niet meer op wachten, getuige dit uppercutscenario, heel losjes gebaseerd op een roman van de Britse schrijfster P.D. James uit 1993. De Mexicaanse cineast Alfonso Cuaron (Y Tu Mama Tambien, Harry Potter and the Prisoner of Azkaban) kruidde het uitgangspunt van een kinderloze maatschappij anno 2027 met heel wat hedendaagse angstpychoses en transformeert nieuwsbeelden uit Irak, Libanon en aanverwante oorlogsgebieden naar hartje Londen. Gelukkig (of liever hopelijk) is dit allemaal fictie, want anders moeten we niet al teveel collectieve langetermijnplannen meer maken. Zeker niet omdat de UK nog zowat de enige plek op de wereldbol is waar nog enigszins 'normaal' leven bestaat. De rest van de wereld is er slechter aan toe, of is zelfs al helemaal gedecimeerd.

Belangrijke etappe in het verval was een grieppandemie die uitbrak in 2008 en die aan heel wat kinderen het leven kostte. In 2009 bleek dat vrouwen niet langer vruchtbaar waren, en werden er dus geen baby's meer geboren. Pollutie, wereldwijde oorlogen, fascistische regimes en een 'eigen ik eerst' attitude zorgden verder voor een toekomstloze wereld in verval.

In 2027 wordt de jongste mens op aarde ('baby' Diego, 18 jaar oud) vermoord in een vechtpartij en de goegemeente in UK rouwt alsof het reïncarnatie van Lady Di betrof. Rond die periode komt het leven van zelfverklaarde nihilist Theo Faron (Clive Owen) in een stroomversnelling. Hij wordt ontvoerd door een terroristische organisatie die opkomt voor de rechten van illegale immigranten (die momenteel stelselmatig in kooien worden opgesloten door de militaire machthebbers). De leidster van die organisatie is Theo's ex (Julianne Moore) met wie hij de relatie verbrak na de dood van hun zoontje tijdens de griepepidemie. Zij heeft een opdracht voor hem: tegen betaling de vluchtelinge Kee naar veilig gebied brengen. Ergens op de wereld bestaat er immers nog een groep wetenschappers die met hun Human Project naar een middel zoeken om de mensheid alsnog te redden. Theo zegt aanvankelijk thanks, but no thanks, maar komt op die beslissing terug als hij ontdekt welk geheim Kee met zich meedraagt, en als blijkt dat de rebellen een verborgen agenda hebben waar ook hij het slachtoffer dreigt van te worden...

Niet echt een synopsis die past op de achterzijde van een bierviltje, en dat merk je ook tijdens de film. Kopje er bijhouden is de boodschap, maar dat lukt gelukkig moeiteloos. Cuaron ontpopt zich gaandeweg als een verfrissend actieregisseur: de achtervolging/schietpartij in het vluchtelingenkamp is van een primaire 'schoonheid' en plaatst je als kijker midden in het strijdgewoel. Grote klasse. De actievolle ontknoping bedekt meteen de schoonheidsfoutjes uit het eerste uur. Het duurt een tijdje vooraleer we voeling krijgen met Clive Owen, ook al omdat de eerste scènes met de rebellen (al dan niet bewust) meer vragen oproepen dan antwoorden geven. Julianne Moore loopt er zelfs zo goed als volledig verloren bij en voegt acteergewijs niets toe aan de film. Michael Caine doet dat dan weer wel als Jasper, een oude hippie annex politiek cartoonist, die duidelijk in de sixties is blijven hangen. Sommigen zullen Caines vertolking waarschijnlijk als pure camp beschouwen, maar als sarcastische stijlbreuk met de doffe ellende die dit toekomstbeeld belooft, past het zeker lekker in het geheel.

Best mogelijk dat Cuaron iets teveel hooi op zijn vork neemt door zowat alle hedendaagse wereldproblemen in de 'science fiction'-mixer te gooien, maar de film wint er wel aan impact door. Nadeel is dat niet alle verhaallijnen even sterk zijn geïntegreerd, maar dat nemen we er dan maar bij. Ergens tussen de plooien van Children of Men zit immers een solide viersterrenresultaat verborgen, maar door de af en toe iets te vrijblijvende aanpak (zeker op het karakteriële vlak) blaast de film je toch niet voortdurend van de sokken. De achtergrond van de personages (hoe tragisch die ook is) voelt eerder als gimmick aan dan als echte kippenvelrevelatie. 'Slechts' drie sterren met andere woorden, maar laat dat u er niet van weerhouden om deze intelligente brok cinema diep ademhalend te nuttigen. Het gebeurt immers niet elke dag dat een Hollywoodstudio aan een cineast de kans geeft om een eigenzinnige stijl in een blockbusterconcept te mixen. 't Zal in 2027 alvast geen waar meer zijn.