In 2014 kreeg auteur Ian McEwan zowel laaiende als vlammende recensies voor zijn roman “The Children Act”. Een roman die een heet hangijzer gebruikte als gewetensdrama én als hefboom voor existentiële levensvragen. Het ging dus niet om de prijs van tomaten. Maar wel om de prijs van een mensenleven. Mag de rechterlijke macht ingrijpen wanneer het leven van een kind in gevaar is en de ouders, voogden of andere toezichters beslissen om dat leven niet actief te redden?

In detail: mag de rechterlijke macht ingrijpen wanneer het leven van een zeventienjarige leukemiepatiënt en volgeling van Jehovah in gevaar is omdat zijn ouders vanuit hun geloofsgemeenschap een levensreddende bloedtransfusie weigeren omdat ‘de wil van God nu eenmaal de wil van God is’? De vrouwelijke rechter die die knoop moet ontwarren zit op het moment van het proces dan ook nog eens zelf in een huwelijkscrisis. Romanpersonages: je zou er soms medelijden mee krijgen.

Ergo, ook met verfilmde romanpersonages. De in familierecht gespecialiseerde hoogrechter Fiona Maye (Emma Thompson) handelt naar eer en geweten in de zaak van de zeventienjarige Adam Henry (Fionn “Dunkirk” Whitehead) en probeert tegelijkertijd de logica in te zien van de beslissing van haar echtgenoot (Stanley Tucci) die doodleuk verklaart dat hij hun elf maanden seksloos huwelijk even wil doorbreken met een affaire met een jonge blondine. Exit in de Brexit.

McEwan adapteerde zelf zijn roman en vond in theater- en filmregisseur Richard Eyre (“Notes On A Scandal”, “Iris”) een geknipte figuur om zijn script in een oerdegelijk en oerbrits drama te gieten. Manipulatie is nooit veraf: McEwan trekt als poppenspeler aan een paar touwtjes die misschien niet altijd de meest geloofwaardige zijn, maar die wel helpen om serieuze knauwen te nemen uit het menschzijn van Fiona. Dat de ‘jamaar’-tegenkantingen geen enkele reden zijn om de drie sterren niet van stal te halen komt door de statige en mooie composities van Eyre waarin nauwelijks plaats is voor vulsel.

Eyre doet trouwens meer dan zomaar mooie plaatjes brengen: hij doet ook de personages leven. Met nogal wat dank aan een schitterend acterende Emma Thompson. Of ze nu haar wenkbrauwen fronst, haar linkerpink beweegt of aan haar neus krabt: haar lichaamstaal en superieur professionalisme alleen al is een reden om “The Children Act” met volle goesting te verorberen. Al gaat niet alleen voor haar de duim omhoog: ook de bijrolcast blijft overeind in dit praatdrama. Waar trouwens ook plaats voor humor is: de bochten waarin griffier Nigel (een achtergrondscènestelende Jason Watkins) zich moet wringen om Hare Gerechtigheid te groomen glijden laconiek sierlijk over het scherm.