Patatten. Als ze hier niet op het fornuis staan of op een bord liggen, vliegen ze zomaar tegen de kaken van het hoofdpersonage. Al in de eerste minuut is het raak: Delia wordt wakker, wenst haar echtgenoot een goeiemorgen morgen en … patat. De toon is gezet voor wat een venijnige afrekening blijkt te zijn met het Italiaanse patriarchaat waarin de man de ‘gehoorzamen zult gij, gij waardeloos serpent’-scepter zwaait.

Een historisch onderbouwde afrekening zelfs, daar alles zich afspeelt in Rome in mei en juni 1946, een tijd waarin nog gretig oorlogswonden worden gelikt en waarin politieke en maatschappelijke omwentelingen onafwendbaar zijn. Een tijdsframe dat Paola Cortellesi inspireerde om haar gedeeltelijk op herinneringen van haar grootmoeder gebaseerde regiedebuut C’é ancora domani in kleurig en fleurig zwart-wit te draaien. Een debuut dat in haar thuisland uitgroeide tot een megasucces en er zich wist te verzekeren van een plaats in de top tien van de meest commercieel succesvolle films ooit. Cortellesi schiet ook voor de camera raak, met een schone en geïnspireerde vertolking van de geplaagde Delia.

Door alles in zwart-wit te draaien flirt ze als cineaste met het Italiaanse neorealisme van die tijd, en ze stopt zelfs een scheut Fellini in de film. Al is dit in de eerste plaats een prent met een eigen kaaklijn: de hommages verhinderen niet dat C’é ancora domani evenzeer een film van het nu als van het toen is. Getuige daarbij de aanwezigheid van The Jon Spencer Blues Explosion en Outkast op de soundtrack.

Delia dus. Een hete patat krijgend nog voor de begingeneriek komt piepen, en het is lang niet de enige. De wil van haar echtgenoot Ivanov (Valerio Mastandrea) is wet in huis, en elke dag krijgt ze vernederingen of lijfelijk geweld te slikken. Het feit dat Ivanovs ook al bevelende vader in een zijkamer in een ziekbed ligt maakt de zaken er niet gemakkelijker op. Ook nog in het huis: twee baldadige zonen die vloeken als ketters, en tienerdochter Marcella (Romana Maggiora) die het slaafse gedrag van haar moeder openbaar afkeurt.

De relatie tussen moeder en dochter is meteen nog een sterke verhaallijn in een plot die zich opbouwt naar twee glorieuze set pieces: een verlovingsfeest en een dodenwake. Glorieus, omdat Cortellesi erin slaagt om tijdens die lange sequenties het tragische extra grappig te maken en het grappige extra tragisch. En dat zonder valse noot. Ook met de couleur locale zit het raak, getuige het zinderend gekrakeel op de secuur gereconstrueerde dorpspleinen en -markten. Evenzeer bella: hoe Cortellesi haar film ogenschijnlijk laat afstevenen op een nagelbijtende climax en daarbij uitpakt met een plotafronding die een sardonische richting inslaat.

Kortom, in ‘t kort en samengevat afgerond: C’é ancora domani snijdt inhoudelijk hout, verbindt komische gensters aan intrieste glimpen en sprankelt finaal als een bos engelenhaar op een eeuwig groene dennenboom. En is in een alfabetische lexiconografie te vinden onder de A van aanrader. En onder de B van bravo.