Woody Allen blijft trouw elk jaar zijn filmpje schrijven en regisseren. Die voor 2008 (opgenomen in Barcelona) is inmiddels ook al ingeblikt, maar op de valreep van 2007 krijgen we hier nog zijn derde in Londen gedraaide film te zien. En dat is vrij snel, want zowel in de UK als de US komt de film pas in 2008 in de zalen. Na het fletse “Scoop” (waarin vooral duidelijk was dat Allens hoogdagen als het op komische timing en leuke dialogen en monologen aankomt waarschijnlijk definitief achter hem liggen) is “Cassandra’s Dream” opnieuw een donkere moraalfabel in het zog van het gelijkaardige “Match Point”. Dit thrillerdrama met Scarlett Johansson was drie jaar geleden een regelrecht schot in de roos. “Cassandra’s Dream” mag er ook best zijn, maar is toch niet zo sterk. En dat is grotendeels te wijden aan een te mak uitvallend laatste halfuur.

In “Cassandra’s Dream” maken we kennis met de broertjes Blaine. Ian (Ewan McGregor) werkt in het ouderlijk restaurant in Londen, maar droomt in stilte van het grote geld. Een doel dat hij denkt te bereiken door te investeren in een hotelketen in Californië.Wanneer hij verliefd wordt op een succesvolle theateractrice (Hayley Atwell) wil hij nog sneller rijk worden, want zijn droomvrouw is ook niet vies van materialistisch succes. Ians broer Terry (Colin Farrell) werkt in een garage en probeert zijn fortuin te vergaren door te gokken op paarden, honden en pokerkaarten. Soms levert hem dat een aardige duit op, soms breekt het hem ook zuur op en staan de woekeraars klaar om zijn benen te breken.

Net op het moment dat beide broers in serieuze geldnood zitten, komt hun rijke en succesvolle oom Howard (Tom Wilkinson) boven water. Hij staat aan het hoofd van een keten ziekenhuizen in China, en is nooit te beroerd om zijn familie wat geld toe te stoppen. Terry en Ian hopen dat Howard hen uit de nood kan helpen, maar hun oom wil hen enkel maar helpen in ruil voor een wederdienst: een zakenpartner van hem vermoorden…

“Cassandra’s Dream” (de naam van de boot die de Blaine-broers bezitten) wentelt zich net als “Match Point” in het thema van schuld en boete. In “Match Point” kwam de snoodaard van het verhaal weg met moord om zijn eigen geluk veilig te stellen, in “Cassandra’s Dream” lukt dat niet. Meteen de reden waarom deze niet onaardige film ietwat flets de finish bereikt. Het lesje dat misdaad niet loont is immers alles behalve nieuw, en het is een beetje flauw dat Allen gedurende bijna twee uur rustig zijn tijd neemt om uiteindelijk met een dergelijke voor de hand liggende conclusie op de proppen te komen.

Nochtans is “Cassandra’s Dream” voor het grootste deel een aardige prent. McGregor en Farrell zijn best o.k. als broederpaar, en ook de bijrollen zitten snor. Maar omdat Allen uiteindelijk niets meer doet dan platgetreden paden bewandelen, is het eindresultaat niets meer dan een verdienstelijke, maar niet volledige geslaagde poging om een donker thrillerdrama in elkaar te boksen. Gelukkig is deze film beter te pruimen dan de fletse Allen-komedies van de laatste jaren. Benieuwd of de oude vos de komende jaren zijn “Match Point”-succes nog eens kan evenaren.