Eigenlijk zouden we eerbied moeten hebben voor het lef van Kimberly Peirce. Een remake durven draaien van Brian De Palma’s iconische Stephen King-verfilming uit 1976, een prent die om ontelbaar veel redenen ongenaakbaar is (regie, vertolkingen, muziek, lef en visie zijn er daar vijf van) … ballen heeft ze. Eerdere berichten dat “Carrie” anno 2013 geen remake zou zijn van De Palma’s meesterwerk, maar eerder een nieuwe adaptatie van Kings roman deden verhopen dat het misschien toch goed zat. Hoop die ijdel bleek. Het handvol nieuwe accenten dat Peirce uit Kings roman haalde (de geboorte van Carrie, de meteorietenregen) doen niets af aan het feit dat dit helaas een vogel voor de kat-versie is die het origineel te slaafs volgt.

Voor wie geen fan is van Stephen King, in 1976 nog niet geboren was of nog te jong was om al naar een griezelfilm te mogen/kunnen kijken of voor wie oude films geen waarde hebben (karwats op de blote billen voor die eerste en laatste groep trouwens), even het verhaal in een notendop … Carrie White (Chloe Grace Moretz) is de dochter van de godvrezende en geschifte Margaret White (Julianne Moore). Carrie is het resultaat van een buitenechtelijke relatie/one night stand en in die optiek een ongewenst kind. En meteen de reden dat Margaret alle mannen als duivels ziet. Carrie wordt door haar moeder in een gesloten omgeving opgevoed, moet elke dag bidden en heeft nauwelijks een sociaal leven. Een niet onbelangrijk detail: het meisje beschikt over telekinetische krachten die tijdens haar puberteit in kracht toenemen. Wanneer ze op school wordt uitgelachen door haar klasgenoten nadat ze na een sportwedstrijd in paniek raakt omdat ze voor de eerste keer haar maandstonden krijgt, wordt ze uitgelachen en vernederd.

Eén van de meisjes die haar bespotten krijgt medelijden en overtuigt haar vriend om – bij wijze van spijtbetuiging – Carrie uit te nodigen voor het eindejaarsbal. Niet naar de zin van Carries moeder, die haar dochter wil vrijwaren van het kwaad van buitenaf. Toch zet Carrie door en gaat ze naar het bal. Wat ze misschien beter niet had gedaan: één van de hellevegen die werd gestraft nadat ze Carrie belachelijk had gemaakt, mag niet naar het feest en zint op wraak. Na de nieuwe publieke vernedering (ze krijgt een emmer varkensbloed over zich heen) ontbindt een getormenteerde Carrie al haar duivels en verandert de feestzaal voor alle aanwezigen in een zaal des doods.

Peirce meet alle tot het algemene Hollywooderfgoed behorende scènes een nieuw pak aan. Nochtans zat er nog geen sleet op de fantasmorgasmische regie van Brian De Palma, hartverscheurende muziek van Pino Donaggio of bij het nekvel grijpende acteermokerslagen van onder andere Sissy Spacek en Piper Laurie die zevenendertig jaar terug het levenslicht zagen. Wat er ironisch genoeg voor zorgt dat je in gedachten eigenlijk terug het meesterwerk uit 1976 voor je geestesoog ziet passeren: Peirce roept daar immers zoveel herinneringen aan op, dat het welhaast onmogelijk is om van deze update te genieten. Nu ja, update … behalve een paar moderne toetsen (het filmpje waarin Carrie wordt uitgelachen belandt op YouTube) kopieert Peirce vooral het origineel. En dat op een opvallend politiek correcte wijze: wat volwassen horror zou moeten zijn, richt zich iets te duidelijk op een tienerpubliek en downsizet ze eigenlijk de gruwel. Bovendien zijn de accenten die Peirce verschuift (de autocrash op het eind wordt nodeloos lang gerekt) alles behalve een verbetering.

Ruw aan de haak gewogen laat deze “Carrie” zich tot op zekere hoogte degelijk noemen, al komt dat enkel omdat Stephen Kings bronmateriaal niet kapot te krijgen is. Degelijk is ditmaal echter niet genoeg. Integendeel. Het is vooral erg te moeten constateren dat een hele generatie gaat opgroeien met deze carbon copy en misschien niet eens de klassieker uit 1976 heeft gezien: heiligschennis waar zelfs de deur van Het Verborgene niet voor open zwaait. Een mens zou voor minder de trofee voor de meest overbodige film van 2013 van stal halen.

Gezien op het Filmestival van Gent (2013).