Roman Polanski heeft zijn talent gelukkig niet aan de ketting laten leggen na zijn huisarrest twee jaar terug, en blijft voor filmisch vuurwerk zorgen in de herfst/winter van zijn leven. Amper een jaar na de stevige thriller “The Ghost Writer” pakt hij uit met de venijnige zwarte tragikomedie “Carnage”. Dat het verfilmd toneel is (de bron is het stuk 'Le Dieu Du Carnage' van Yasmina Reza), is er aan te zien: de film duurt net geen tachtig minuten, en telt welgeteld één locatie en vier personages. Niet de eerste keer dat Polanski kiest voor een gesloten ruimte om de spanning op te drijven (“Repulsion”, “Rosemary’s Baby”, “The Tenant”, “Death And The Maiden”) en zelfs al laat hij ditmaal schijnbaar zijn favoriete themas’s isolement en waanideeën achterwege, er zit genoeg menselijke lelijkheid (en jawel, eenzaamheid) in “Carnage” om al direct van een 'vintage' Polanski te kunnen spreken.

Het toneelstuk van Reza speelt zich af in Parijs, Polanski koos ervoor om de locatie te veranderen naar Brooklyn. Maar nam ironisch genoeg de film wel grotendeels in Frankrijk op, daar de man nog steeds niet welkom is in de Verenigde Staten van Neen, We Zijn Nog Niet Vergeten Dat Je In De Jaren Zeventig Seks Hebt Gehad Met Een Minderjarig Meisje. De locatie is de flat van Penelope en Michael Longstreet (Jodie Foster en John C. Reilly), een koppel wiens elfjarige zoon Ethan in het park een klap in zijn gezicht kreeg met een tak van zijn leeftijdsgenootje Zachary. Penelope nodigt Zachary’s ouders, Alan en Nancy (Christoph Waltz en Kate Winslet) uit om een officiële verklaring te ondertekenen. Ethan heeft immers schade aan zijn tanden en als de ouders van Zachary de dokters- en tandartsrekening willen betalen, kan het incident worden afgesloten. Alan en Nancy hebben er geen probleem mee om de kosten te dekken, maar ze hebben wel problemen met de hautaine manier waarop Penelope eist dat Zachary zijn excuses aanbiedt aan Ethan. Van het ene woord komt het andere, en de spanning tussen de ogenschijnlijk normale ouderparen loopt op. Iedereen mag dan nog zijn best doen de kalmte te bewaren tussen de cake, koffie, whisky en sigaren, niemand kan beletten dat de verbale spanningen tussen de vier oplopen. Waardoor na verloop van tijd humane waarden worden doorprikt, huwelijken worden ontmanteld en zelfs de strijd tussen de seksen op het voorplan komt.

“Carnage” heeft drie sterktes: de venijnige regie van Polanski die met zichtbaar plezier de aftakeling van zijn personages registreert, de sterke dialogen en vooral de uitstekende vertolkingen van de cast. In Amerikaanse recensies valt her en der te lezen dat de film het niet haalt van de originele opvoering van het stuk op Broadway (toen James Gandolfini, Marcia Gay Harden, Jeff Daniels en Hope Davis de kibbelende protagonisten vertolkten), maar wie geen vergelijkingspunt heeft zal alvast niet te klagen hebben over de filmversie. Foster is goed als moeder met een geweten die in haar vrije tijd boeken schrijft over de schrijnende toestand in Afrika, maar wel bijna een hartaanval krijgt als er iets heel vies gebeurd met haar salontafelkunstboeken. Reilly is andermaal verrassend in een donkere rol (zie “Cyrus” en “We Need To Talk About Kevin”) en laat zien dat zijn 'comic relief' eveneens in vitriool is gedrenkt. Winslet is sterk als materialistische beleggingsadviseur die brozer lijkt dan een nog niet uit het ei gekropen kuiken en Waltz is ronduit geniaal als mistantropische advocaat die reveleert in sadisme en zichtbaar geniet van het volledige schouwspel. Tot wanneer ook zijn zwakke plek bloot komt te liggen. Een nieuw bewijs dat we de cinefiele goden voor eeuwig en altijd dankbaar mogen zijn dat Quentin Tarantino hem twee jaar geleden uit de Oostenrijkse anonimiteit haalde in “Inglourious Basterds”.

De opbouw van “Carnage” houdt de aandachtsboog gespannen: hilarische dialogen wisselen af met plaatsvervangende schaamte, en na een tijd weet je als kijker niet meer goed of je moet lachen of huilen. Wie tot de vaststelling komt zichzelf in een van de personages te herkennen, zal zeker niet goed weten waar kruipen. Wie zich wil verbergen is er aan voor de moeite: Reza en Polanski zorgen voor genoeg ankerpunten om bij het verhaal betrokken te raken, en zeker wie kinderen heeft loopt de kans in een duistere spiegel te zitten staren.

Tot op het bot gaan doet “Carnage” uiteindelijk (tot spijt van wie het benijdt) niet: daarvoor ontbreekt uiteindelijk een echte pointe en is het einde wat te abrupt, en wordt de plot hier en daar iets te zichtbaar artificieel in leven gehouden om zoveel mogelijk nieuwe confrontaties te kunnen voorschotelen. Geen bona fide meesterwerk dus, maar wel fijne cinema zonder meer. Merci, Roman. En film maar lekker door.