In onenigheid levende superhelden: over een gebrek aan aandacht hebben ze niet te klagen in 2016. Nadat Batman en Superman met getrokken capes een robbertje mochten uitvechten, zien nu de Avengers hun vriendschapsbanden afbrokkelen. Met als gevolg twee fracties die mano a mano tegenover elkaar komen te staan.

Reden van het gehakketak: een VN-resolutie die stipuleert dat superhelden niet langer in actie kunnen schieten wanneer het hen uitkomt, dit om menselijke en materiële schade op grote schaal te voorkomen. Met die resolutie op het voorplan kunnen de Avengers enkel nog voor het goede vechten wanneer ze daar uitdrukkelijk toestemming voor krijgen. Een plan dat Iron Man zint, deels omdat zijn geweten knaagt na de vele onschuldige slachtoffers waar hij onrechtstreeks verantwoordelijk voor is. Captain America is tegen het voorstel, omdat hij vreest een politiek wapen te zijn dat evenzeer misbruikt als gebruikt kan worden. Waardoor Captain America en iedereen die zijn zijde kiest op slag persona non grata zijn. De boeien lonken al meteen als Captain America openlijk steun geeft aan zijn vriend Bucky Barnes, die als gehersenspoelde HYDRA-terrorist hoog op het gezocht-lijstje staat.

“Captain America: Civil War” is officieel de dertiende titel uit het Marvel Cinematic Universum en biedt kruisbestuiving op grote schaal. Een kunstgreep die de fans van dat universum ongetwijfeld in grote getale zal weten te verblijden. En die de non-believers die al dat spandex het liefst aan hun vierletterachterste laten roesten eens te meer siberisch koud zal laten.

Dat “Civil War” in wezen meer een Avengers-film is dan een bona fide “Captain America”-titel, wordt snel duidelijk. Op Thor en de Hulk na treedt zowat iedere Avenger hier op. Daarnaast is de prent ook nog de MCU-introductie voor Black Panther en de “Homecoming”-versie van Spider-Man. Zowaar een overvol bord. Dat regisseurs Joe en Anthony Russo er voor het grootste deel in slagen om dat bord in balans te houden, spreekt in hun voordeel. Af en toe zien ze zich verplicht om een expositiescène in te lassen, maar die worden nooit storend of hoogdravend. Net omdat de bouwstenen van het Marveluniversum intussen bekend zijn, en de fan mee is met de opzet. En voor wie vertrouwd is met de originele Marvelstrips moet deze prent het equivalent van een mannasmörgasbord zijn.

Wat een beetje déja vu lijkt is de voor de hand liggende onderliggende reden waarom de slechterik van dienst (want ja, die is er ook nog en ziet eruit als Daniel Brühl) de Avengers manipuleert. Maar goed, er zullen er maar weinig zijn die verwachten dat stripfilms het warme water heruitvinden. Zeker omdat de grote clash tussen kamp Captain America en kamp Iron Man geestig vertier oplevert. De wijze waarop netjes gebalanceerd wordt tussen publieksvriendelijke wegwerpgrappen en solide actiecinema maakt van deze setpiece dusver misschien wel het definitieve hoogtepunt uit het MCU.

Wat ervoor zorgt dat “Captain America: Civil War” zeker een van de betere titels uit de MCU-reeks is. Zij het daarom niet noodzakelijk de beste uit de “Captain America”-triptiek, waarvan de inlassing van een WO II- en seventies paranoia-vibe in respectievelijk “The First Avenger” en “The Winter Soldier” voor een hogere intrinsieke eigenheid zorgde. De lovende woorden van de (Amerikaanse) critici zorgen alvast voor een nieuwe vuistslag voor DC’s Expanded Universe. Warner komt na de lauw gepercipieerde ontvangst van “Batman v Superman” maar beter met een voortreffelijk geföhnde “Justice League” voor de dag indien ze de rol niet definitief willen lossen.