Er zijn van die combinaties waaraan je je echt niet verwacht, zelfs niet op het witte doek. Een samenwerking tussen Steven Spielbergs Amblinstudio en regisseur Martin Scorsese bv. is perfect onder deze noemer te catalogeren.

Maar nu is het er toch van gekomen, en het resultaat Cape Fear stoot genoeg vonken af om een zwerm vuurvliegjes met een terminale kortsluiting op te zadelen. Dit explosief vuurwerk hebben we in hoofdzaak te danken aan de gedreven, quasi diabolische regie van Scorsese, al is ook de psychopaat-interpretatie van Robert De Niro niet te versmaden.

Het verhaal is nochtans vrij klassiek: De Niro is Max Cady, veertien jaar geleden gearresteerd voor de brutale verkrachting van een zestienjarig meisje.  Strafvermindering was mogelijk, maar het document dat dit kon bewerkstelligen werd netjes achtergehouden door Cady's eigen advocaat Sam Bowden (Nick Nolte).

Al die tijd zon Cady op wraak, en wanneer de gevangenispoort eindelijk achter hem dichtslaat, laat hij er dan ook geen gras over groeien. Hij nestelt zich in de buurt van Sam, zijn vrouw Leigh (Jessica Lange) en zijn dochter Danielle (Juliette Lewis), en pest hun het bloed van onder de nagels. Maar dan wel op een manier waarop hij de wet niet overtreedt, waardoor Sam weinig tegen zijn aanwezigheid kan aanvangen.  Behalve gek worden, en toekijken hoe zijn al niet hecht aaneenhangend gezin nog verder uit elkaar groeit. Het blijft dus wachten op dat onvermijdelijke moment waarop het kat-en-muis-spel transformeert in een strijd op leven en dood...

Cape Fear is in de eerste plaats een uitstekende thriller, maar onder druk van Scorsese zelf wordt er ook de nodige speelduur benut met het omspitten van zijn favoriete thema's als schuld, boete en religie. Op die momenten laat de cineast de spanning even wegebben, maar telkens hij uitpakt met een agressieve scène-overgang staat de spanningsboog direct weer strak gespannen.

Scenarist Wesley Strick (Arachnophobia, Final Analysis) goot het gegeven van de gelijknamige 1962-thriller in hedendaagse vorm en Scorsese amuseert er zich overduidelijk mee. Hij filmt het allemaal alsof het gevaar in elke bloembak, vuilnisemmer of ander decorstuk kan verborgen zitten, en een dergelijke techniek werpt nog steeds zijn vruchten af. In het laatste halfuur wordt alle poespas definitief overboord gegooid, en pakt Scorsese uit met een schoolvoorbeeld van nauw bestudeerd, ijzersterk thrillermateriaal.