Stripgeweld – cartoon violence voor anglofielen – in een film van David Leitch, de regisseur van epen als Deadpool 2 en de Fast & Furious spin-off Hobbs & Shaw: een verrassing is het niet echt. Integendeel zelfs. Het regieparcours van voormalig stuntman en stuntcoördinator Leitch volgt netjes de ingeslagen weg waarop dusver Atomic Blonde de meest serieuze en ook wel beste film is.

Leitch is geen onbekende voor Brad Pitt, die de eer en het genoegen heeft om in deze Bullet Train zieltjeslokker van dienst te zijn. Leitch was stuntdubbel voor Pitt tijdens de opnames van onder meer Fight Club en Mr. & Mrs. Smith en Pitt kwam cameogewijs al even goeiedag zeggen in Deadpool 2.

Bullet Train is een verfilming van de uit 2010 stammende roman Maria Bītoru van Kōtarō Isaka en de oorspronkelijke opzet was om er een solide actiethriller à la Die Hard op een trein van te maken met Antoine Fuqua aan het regiestuur. Maar gaandeweg transformeerde Bullet Train naar een uitzinnige actiekomedie die vergelijkingen oproept met het oeuvre van Quentin Tarantino en vooral dat van Guy Ritchie. Leitch komt niet als overwinnaar uit die vergelijkingen: hij mist de dynamische finesse en het vingerspitsgevoel voor rake (pop)cultuurreferenties van de een en de plotvaardigheid van de tweede. En misschien nog wel het grootste verschil: Leitch zoekt iets teveel zijn toevlucht tot overdadig geïntegreerde CGI om het allemaal zo spectaculair mogelijk te maken, daarmee uit het oog en oor verliezend dat minder soms meer is. Waardoor Bullet Train in het eindstation niet zozeer blijft hangen voor de vaak schreeuwerige over de top actie maar wel voor Pitts komische finesse, dé reden om Bullet Train welwillend achterover te slaan. Een finesse die hij trouwens ook al bij Tarantino en Ritchie mocht etaleren.

Pitt is dus saving grace – reddende engel voor neerlandofielen – voor deze branievolle spielerei die iets te zelfingenomen hip wil zijn en daardoor meermaals van de rails dondert. Pitt is een ietwat sullige huurmoordenaar die een ogenschijnlijk gemakkelijke klus krijgt voorgeschoteld waarbij hij zelfs niet eens iemand moet doden. Op een Japanse TGV moet hij tussen het vertrek en de eerste stop een koffer met een sticker op het handvat zien te vinden. Meer niet. Poepsimpel heet dat – c’est simple comme bonjour voor francofielen. Maar schijn bedriegt uiteraard daar de trein bevolkt is met heel wat ander onguur volk: de eigenaars van de met harde valuta gevulde koffer bijvoorbeeld maar ook nog tal van andere seriemoordenaars en psychopathische slechteriken. Met als logisch resultaat heel wat actiechoreografieën, vernield treinmeubilair en chaotische bombast.

Maar de echte koopwaar is dus Pitt. Zijn bewust slungelige slackerstijl en gevoel voor komische timing redden de film: zozeer zelfs dat verveling en navelpluistrek de kop opsteken tijdens de momenten dat hij niet op het voorplan staat tijdens de serpentineplot. Al is Pitts gevoel voor zelfrelativering niet het enige aspect dat onder de schijnwerpers mag: ook Aaron Taylor-Johnson en Michael Shannon weten hun karikaturen vettig amusant te maken. De omgekeerde The Lost City cameo’s zijn dan weer tenenkrommend vlak en oninteressant.

Bullet Train is een filmkind van deze blockbustertijd: het mag wat kosten, het mag lawaai maken en het mag wankelen en beven. Wat het ook allemaal doet. Of hoe – samengevat in herhaling vallend voor de slechte verstaander of slordige lezer – de begeesterende charme van Pitt dé reden is om deze kogeltreinrolmops aan het kijk en vergelijk-filmmenu toe te voegen.