De dag begint voor Don Johnston in mineur. Sherry (Julie Delpy) pakt haar koffers en laat Don alleen achter. Maar niet nadat ze hem nog eens de les gelezen heeft en wat sprekende vergelijkingen heeft gemaakt. Kwestie dat hij nog iets opsteekt van de reden van de breuk tussen de twee... Hoe het leven was voor hij de bons kreeg is niet gekend maar des te meer hoe hij de dagen vanaf dan doorkomt. Don heeft alle interesse in het leven verloren, hij brengt de dagen door in de sofa in zijn woonkamer in een staat van onovertrefbare onverschilligheid. Lichamelijk is Don wel aanwezig maar voor de rest is van enige activiteit geen sprake meer. Als de deurbel gaat dan blijft Don ongeïnteresseerd zitten en is het enkel de draai van 90 graden die hij maakt met zijn hoofd die aangeeft dat hij zich nog bewust is van één en ander. Als hij met een slakkengangetje richting voordeur wandelt en vaststelt dat er wat briefwisseling is binnengekomen, dan heeft hij al een eeuwigheid gestaard naar de omslagen op de grond en even later in zijn handen voor hij besluit om de roze omslag maar eens te openen... Het is een brief die niet met de hand geschreven is. De schrijfster gebruikte een typmachine en laat in het korte bericht weten dat Don een zoon heeft. Het feit dat het contact tussen haar en hem al een tijd verbroken was toen het kind ter wereld kwam is maar één reden waarom ze niet eerder contact opnam met hem. De pasgeborene van toen is inmiddels een zoon van 19, een eerder gesloten en wat teruggetrokken jongeman die nu recent van thuis is vertrokken, vastbesloten om op het einde van zijn zoektocht in contact te komen met zijn vader. Het is een boodschap die nogal ongelegen komt voor Don en eigenlijk best wel een flauwe grap zou kunnen zijn ook maar Don besluit om toch even binnen te lopen bij zijn buurman Winston. Die is bezeten van alles wat met (criminele) onderzoeken te maken heeft en gebruikt het internet om zich verder in de materie te bekwamen. Winston waant zich een competente speurneus en zo'n anonieme brief is nu echt wel eens een praktijkvoorbeeld waar hij tot hiertoe enkel maar kon van dromen. Hij start zijn eigen mini-onderzoekje aan de computer op basis van de gegevens die Don hem op zijn vraag bezorgde betreffende zijn minaressen en liefdes van vroeger. Op die manier kan hij op korte termijn een kant-en-klaar-alles-erop-en-eraan plan afleveren bij Don Johnston dat hem moet toelaten de identiteit van de mysterieuze briefschrijfster te achterhalen.

“Broken Flowers” werd opgedragen aan Jean Eustache en daar heeft Jarmusch wel een aantal redenen voor. Zo vindt hij “The Mother and the Whore” een opmerkelijke film en staat er op het kamertje in de ‘Catskill Mountains’ waar Jarmusch (zijn filmscenario’s) schrijft een foto van Eustache op de set van “The Mother and the Whore”, samen met zijn doosbericht afgedrukt in ‘The New York Times’ in 1981. De aanwezigheid hiervan was voor Jarmusch van bijzonder belang. Eustache’s ingesteldheid is ook de overtuiging van Jarmusch als filmmaker : een film maken op de manier zoals je zelf wil, zonder je te moeten zorgen maken over welke plaats de prent zal innemen in het filmaanbod of op de filmmarkt, zonder te moeten rekening houden met de verwachtingen van wie dan ook, gewoon de mogelijkheid hebben om iets op je eigen manier te kunnen maken. De rol van Don Johnston is weer zo’n typische Murray-rol. Eén waarin de gelaatsuitdrukking van de man die lange tijd in close-up wordt genomen zonder enige vorm van tekst/’lines’ alleszeggend zijn. Een geval van midlife crisis, de laatste dag voor een zware depressie, weinigen zullen dit soort rol beter kunnen vertolken als de acteur die ook al met “Life Aquatic” aangaf dat de gekke jaren van Ghostbusters” al lang achter hem liggen en hij nu heel selectief zijn rollen kiest. Jim Jarmusch levert met dit “Broken Flowers” een wel heel sombere film af. De toon is overwegend deprimerend, het verhaal lijkt soms wat te haperen en te lang hameren op hetzelfde. Maar wat ons vooral positief stemde was de humor die in bepaalde scènes steekt. Die waarin naar het einde van de film toe een Volkswagen ‘Kever’ traagjes voorbijrijdt is werkelijk schit-te-rend, het wakker worden in bed naast Sharon Stone en Murray’s reactie mag er ook al best wezen. En de Ethiopische buurman van Don Johnston (Jim Jarmusch noemt Jeffrey Wright terecht een ongelooflijke chameleon) sloeg ook al onmiddellijk aan bij ons, niet in het minst omwille van zijn grappig accent en algemene attitude. Jarmusch verklaarde zelfs in een interview dat Wright op de set regelmatig zijn mobieltje gebruikte, naar verluidt belde hij de Ethiopische Ambassade op met allerhande verzonnen vragen, enkel om het accent van de man telkens opnieuw te kunnen horen...

Wie ongestoord (door lawaaimakers en snotneuzen) wil genieten van de film moet zich alvast weinig zorgen maken. “Broken Flowers” kent een publiek dat qua maturiteit torenhoog uitsteekt boven.... eh, een “Dukes of Hazzard” blijvoorbeeld. Geen grote contra denk je dan voor “Broken Flowers” die in Cannes al in de prijzen viel. Tot je van Murray en Jarmusch afscheid moet nemen met een compleet fout einde dat je bijna al het moois en grappigs van wat voorafging in één klap doet vergeten. Geen probleem met een open einde of het feit dat niet alle vragen in de film hun antwoord kregen maar de manier waarop Jarmusch zijn nieuwste film hier afsluit is een gemiste kans om de toch wel vrij lekkere taart te voorzien van een passende kers.