Wij gaan al heel lang heel vaak met de filmfreakneus in de lucht naar de bioscoop. Gehard en van geen kleintje vervaard, zo zijn we. Het was dan ook merkwaardig om vast te stellen dat we bij de visie van ‘The Bounty Hunter’ zo’n 20 jaar terug in de tijd werden gekatapulteerd. Naar een tijd waarin ons nog jonger ogend (en zijnd) zitvlak zich braafjes edoch kritisch neervlijde voor het oeuvre van John Badham, die eind jaren tachtig/begin jaren negentig menige komische actiefilm regisseerde (“Stakeout” is de beste). Die typisch Amerikaanse actietaferelen die hand in hand gingen met gemakkelijk binnenglijdende humor, en met op het voorplan steevast eenvoudig in de marketingmix te gooien Hollywoodsterren lijkt in ‘The Bounty Hunter’ nooit te zijn weggeweest. Dat klinkt misschien leuk, maar echt goed nieuws is het niet, getuige de krakkemikkige naden waarmee dit filmpje nauwelijks aan elkaar hangt.

Andy Tennant (regisseur van “Hitch”, “Fool’s Gold” en andere flauwekul) gaat met de Badhamformule aan de haal voor een film die qua tempo, verhaalmechanismes en regie in bijna niets verschilt van “Bird On A Wire” (1990) met Mel Gibson en Goldie Hawn. Nogmaals, op een op zijn zachtst gezegd vreemde gewaarwording. Gerard Butler vertolkt Milo Boyd, een ex-flik annex premiejager die de opdracht krijgt om zijn ex-vrouw Nicole Hurley (Jennifer Aniston) voor de rechter te brengen nadat ze weigerde op te dagen voor de hoorzitting na een aanrijding met een politievoertuig. Een op zich klein vergrijp, maar Milo grijpt de kans met beide handen om gerechtigheid te laten geschieden. Uiteraard omdat hij er vet voor betaald wordt, maar ook omdat hij de humor van de situatie wel inziet (Milo en Nicole zijn immers niet als beste vrienden uit elkaar gegaan). Journaliste Nicole is echter net op dat moment een moordzaak aan het uitpluizen. Het officieel verdict luidt dan wel zelfmoord, Nicole ontdekt dat er meer aan de hand is. Meer zelfs, dat er iemand binnen het politiekorps bij de zaak betrokken is. De opgejaagde moordenaar is alvast niet van plan pottenkijkers te tolereren, en hij is vastbesloten om Nicole aan zijn dodenlijstje toe te voegen. Al snel zit Milo tot over zijn oren in een gevaarlijk kat-en-muisspel en het wordt snel duidelijk dat het ex-koppel op elkaar zal moeten rekenen om het 4 juli-weekend zonder kleerscheuren door te komen. En er wordt nog meer gerend en geracet in de prent, daar Milo op zijn beurt achter de veren wordt gezeten door bottenbrekende schuldeisers...

Andy Tennant is klaarblijkelijk meer thuis in het registreren van het gekibbel tussen Butler en Aniston dan in het boeiend in beeld brengen van de obligate actiesegmenten, een onvermijdelijke autocrash inclusief. Het scenario holt veel te mechanisch van actie naar komedie en weer terug, maar Tennant krijgt nooit schwung in de zaak. De momenten waarop de starpower van Butler en Aniston het wel haalt, worden ontkracht door een opdringerige soundtrack (wil degene die op het idee kwam een nutteloze beat te zetten onder The Bee Gees’ discoklassieker 'Stayin’ Alive' nu geblinddoekt tegen de muur gaan staan, dankuwel) en een schabouwelijke overdaad aan idiote nevenpersonages.

“The Bounty Hunter” mag dan in hoofdzaak een goedgemutste, zij het voorspelbare klucht voor een groot publiek zijn, het valt allemaal vaker stil dan een verzopen automotor en rolt uiteindelijk als een vehikel zonder al te veel waarde over de eindstreep. Kortom, eentje voor het snel tevreden zijnde kuddebeest.