Opvallend is het wel, hoe de films van het Marvel Cinematic Universe en het DC Extended Universe welhaast meer en meer langetermijnbeslissingen worden. Alles moet in elkaar haken, losse eindjes worden niet getolereerd en het gevolg is dat een kat er na verloop van tijd zijn jongen niet meer in terugvindt. Vooral bij het DCEU verdwaalt er wel eens een idee of een personage. Vandaar de recente beslissing om van The Suicide Squad-regisseur James Gunn – die met Guardians of the Galaxy ook met een poot in het MCU zit - een van de sterkhouders van het universe te maken: hij mag mee beslissingen nemen en de krijtlijnen uittekenen zodat alles netjes bij elkaar blijft en de kijkers die intussen hebben afgehaakt toch nog terug komen piepen. Intussen slaat het DCEU net als het MCU ook de vleugels uit naar het kleine streamingscherm, dus het hoeft niet te verwonderen dat er een scherp- en scheidsrechter is aangesteld.

Maar dat is straks, het nu is de thuisbioscooprelease van Black Adam, gemaakt zonder supervisie van Gunn. In de zalen bracht de film minder op dan Warner had gehoopt/gewenst: een extra reden voor hen om eens aan de boom te schudden. Black Adam is de elfde titel uit het DCEU, en het zou er ook eentje uit de Marvelstal kunnen zijn. Getuige de CGI-overkill, het cameragezwiep à go go, de gezwollen pseudodramatiek, de lichtvoetige oneliners en de overdadig met elkaar verbonden zijnde superheldenmythologie. Eens te meer gevonden voedsel voor de fanjongens en -meisjes die met arendsogen en microscoopverrekijkers het scherm afspeuren op zoek naar yeeha-bewegingen en wowie-details.

Alle eventuele poeha en vergelijkingswaar buiten beschouwing gelaten lijkt Black Adam vooral een midden van de weg-affaire: niet de meest bekaaide leerling van de klas, maar zeker geen onderscheiding waard. Lees: al veel slechtere superheldenpotpourri’s gezien, maar ook al veel betere.

De zwarte Adam waarvan sprake zag het comiclevenslicht in 1945. Of zijn filmische incarnatie steek houdt of trouw blijft aan de striporigine: het is aan de verrekijkerkijkers om daar een oordeel over te vellen. Filmisch is hij verbonden aan de Oosterse stad Kahndaq die al in 2600 voor Christus onder de knoet lag van een megalomane leider die met de hulp van de magische kroon van Sabbac alleenheerser wou worden. En dat zonder Twitterpagina. Het een en ander liep niet zoals gepland door onder meer de komst van een toen nog piepjonge Black Adam, netjes voorzien van superkrachten hem toebedeeld door hetzelfde tovenaarsclubje dat ook al in Shazam! – nummertje zeven uit het DCEU – van de partij was. Anno 2022 duiken die kroon en Black Adam terug op en de rebellen van Kahndaq ruiken hun kans om de nog steeds aanwezig zijnde tirannieke overheersers terug te dringen. Om te vermijden dat de wereldorde daardoor in het gedrang komt, stuurt de regulerende Task Force X prompt de Justice Society op pad om er orde op zaken te stellen. Comichoelahoepers krijgen personagegewijs zeker waar voor hun geld daar Black Adam naast Black Adam ook nog de superhelden Hawkman, Doctor Fate, Cyclone en Atom Smasher aan het DCEU-canon toevoegt. Pasen valt vroeg dit jaar voor comicfans met een 4K UHD- en/of Blu-rayspeler.

Black Adam mept met de spierballen van Dwayne Johnson, en die lobbyde al van tijdens de eerste preproductiestappen van een eerder gestrande Black Adam-poging in 2007 om die rol te mogen vertolken. Heeft hij nu dus mogen doen, de lobbes. En hij bracht meteen ook Collet-Serra mee als regisseur, daar hij blijkbaar een goede klik had gemaakt met de regisseur op de set van Jungle Cruise. Ook van de partij: Pierce Brosnan die tussen het checken van zijn bankrekening door een paar keer laconiek met de wenkbrauwen mag fronsen als Doctor Fate en daardoor al dan niet bewust eigenlijk de meest grappige is van het nieuw groepje kostuumdragers. Waarschijnlijk ook omdat die wenkbrauwen het allemaal niet al te serieus opvatten. Wat er ook van zij en soit: weinig nieuws dus onder de zon, de maan en andere plaatsen tussen de sterren waar je heen kan. Stilletjes over naar Shazam! – Fury Of The Gods dan maar zeker.

De extra’s vallen onder de noemer ‘tien om te zien’. Tien korte featurettes die wat meer inzicht geven in de stripwortels van de personages en verschillende facetten van de productie. Extra inzicht voor de fans dus, want er valt altijd wat bij te leren natuurlijk.