Beowulf is een verhaal dat al heel wat kampvuren heeft overleefd. Deze Deense mythe (verpakt als heldendicht van ongeveer 3000 regels) is zowaar het oudste bekende verhaal in de Engelse literatuur, en werd rond het jaar 1010 aan het perkament toevertrouwd. Interessant is dat het gedicht niet enkel Beowulfs sterktes (tegelijkertijd zijn neusharen trimmen en de staart van een zeemonster in een knoop leggen is geen probleem voor deze stoere jongen) maar ook zijn zwaktes (machtsdrang, wellust en andere nevenverschijnselen) blootlegt en aankaart. In wezen is Beowulf dus een eeuwenoud verhaal boordevol perversiteiten en bloedvergieten, en in de handen van Robert Zemeckis transformeert het in een mocap-heldenepos waarin de orginele plotlijn zowaar werd bewaard en iets uitgebreid. Het scenario werd geschreven door Roger Avary (Pulp Fiction) en Neil Gaiman, die elkaar leerden kennen toen Avary Gaiman’s Sandman probeerde te bewerken. Oorspronkelijk wou Avary het verhaal zelf verfilmen, maar ook dit project kwam niet echt van de grond. Tot wanneer het project bij Zemeckis terechtkwam, die het project meteen grootschalig inschatte (een budget van om en bij 150 miljoen dollar) en besloot om het verhaal niet als live action, maar als digitale ‘motion capture’ film te maken.

Motion capture is inmiddels geen onbekend procedé meer. Acteurs acteren voor een groen scherm met sensoren op hun huid. Computers verbinden die sensoren, en transformeren de acteurs naar een visueel herkenbare digitale dubbelganger. Zemeckis experimenteerde al met mocap in de kerstindigestie The Polar Express en was een van de drijvende krachten achter de geslaagde 80’s pastiche Monster House. Ook de tapdansende pinguins in Happy Feet werden door George Miller grotendeels met mocap-technieken in beeld gebracht. Met Beowulf legt Zemeckis de lat nog wat hoger. In een ‘sword and sorcery’-omgeving zijn de mogelijkheden om uit te pakken met spectaculaire beelden natuurlijk nog groter. Spectaculair of niet, de digitale animatietechniek blijft zowel voor- als nadelen hebben: het ziet er op gepaste tijden blits uit, maar tegelijkertijd is het ook artificieel, zeker tijdens scènes waarin niet met close-ups wordt gewerkt. Gelukkig maar, want vlees en bloed is nog altijd te prefereren boven muis en pixel in een film die zich niet in een cartoonuniversum afspeelt.

Beowulf is waarschijnlijk de eerste PG-13 blockbuster waarin de boodschap dat overspel niet loont hand in poot gaat met een pissed of draak. Het spreekt in Zemeckis’ voordeel dat hij het verhaal niet laat afglijden tot een infantiele afgeleide, maar trouw blijft aan de brontekst. Al is de film toch geen echte hoogvlieger, en zelfs als dit een live action film was, dan zou het verdict waarschijnlijk hetzelfde zijn geweest. Na een tijdje kan dit heldenverhaal immers niet echt meer boeien. Zeker in het laatste uur begint het allemaal een beetje te vervelen, en een drakenclimax is ook al niet meer zo spectaculair of verrassend in deze CGI-tijden.

De opbouw van de film is beter geslaagd. We maken kennis met een Deens dorp, geleid door koning Hrothgar (Anthony Hopkins). De oude snoeper rekent de veel jongere Wealthow (Robin Wright) tot zijn bedgenote, ook al kan zij hem geen nakomelingen schenken. Tijdens het zoveelste drink- en ander gelag in de centrale en officiële brashal wordt de nederzetting aangevallen door het monster Grendel (gemodelleerd naar Crispin Glover). Deze slijmerige reus maakt in een mum van tijd gehakt brandhout van iedereen die zijn pad kruist. En dus komt de stoere Geat (een Noor) Beowulf met zijn mannen naar het dorp om de uit de kluiten gewassen trol te verslaan. Maar dat is buiten de verleidingskunsten van Grendels mysterieuze moeder (Angelina Jolie) gerekend…

Beowulf is her en der (hoofdzakelijk in de Kinepolis-zalen) ook in 3D te zien, maar wij kozen voor de gangbare vlakke versie. Ook in deze versie zijn de 3D-effecten gemakkelijk te vinden: Zemeckis besteedt immers bewust nogal wat tijd aan zwiepende takken, zoevende pijlen en uit proportie gerukte speren. Als mocap-experiment is Beowulf half geslaagd, als avonturensaga die wil teren op het succes van Lord of the Rings ook. Gelukkig is het allemaal minder eentonig dan dat andere grotendeels gecomputeriseerde testosteronspektakel 300. Volgende keer terug een ambachtelijk filmpje, Robert ?