“Trouble With The Curve”: het zou naast de titel van deze film ook de statusupdate van Clint Eastwoods carrière kunnen zijn. Niet alleen maakte hij zich onlangs nogal belachelijk door tijdens de Republikeinse verkiezingscampagne een goochelact op te voeren met een lege stoel, ook professioneel gaat het hem niet echt voor de wind. Zijn mislukte biografie rond J. Edgar Hoover trok met moeite de aandacht van de spreekwoordelijke anderhalve man en een paardenkop, en titels als “Changeling”, “Hereafter” en “Invictus” lieten grote delen van de pers en het publiek eveneens apathisch. In het geval van het schandelijk ondergewaardeerde “Changeling” geheel ten onrechte trouwens.

“Trouble With The Curve” breekt eveneens weinig potten. Fans van Clint die blij zijn dat de - want dat blijft hij natuurlijk - grote meneer toch nog eens op het witte doek te zien is na “Gran Torino” uit 2008 zullen er waarschijnlijk niet zozeer om malen, maar zullen op hun beurt moeten toegeven dat dit filmpje weinig voorstelt. Eastwoods fout is dat niet: de man doet waar hij goed in is, en dat is – op de gezegende leeftijd van 82 inmiddels – een nukkige oude brombeer neerzetten. Helaas is het geen brombeer die de meubelen of de film redt.

Eastwood kruipt in de huid van Gus Lobel, een talentscout voor de baseballploeg Atlanta Braves. Lobel is op drie maand van het einde van zijn contract verwijderd, en toch wil zijn vriend/collega Pete Klein John Goodman) hem nog niet kwijt. Je vraagt je af waarom: Gus is immers op een leeftijd gekomen dat rentenieren een mooie optie is. Bovendien sukkelt Gus met zijn gezondheid. Zijn gezicht gaat achteruit, en goed kunnen zien is nu eenmaal een vereiste voor zijn job. Daarnaast zijn er kapers op de kust: de jonge hotshot Philip Sanderson (Matthew Lillard) oppert om Lobel te vervangen door een computerprogramma dat alle statistieken van potentiële sterspelers analyseert. Lobel laat het niet aan zijn hart komen en vertrekt op roadtrip om een potentiële sterspeler te scouten.

Tegelijkertijd introduceert scenarist Randy Brown Gus’ dochter Mickey (een andermaal heel spontane Amy Adams). Als advocate staat ze op het punt om partner te worden in een vooraanstaande firma. Net als die beslissing valt, vraagt Pete haar om haar vader te vergezellen op zijn roadtrip. Zo kan ze een oogje in het zeil houden en haar vader voor eventuele ongevallen behoeden. Mickey gaat de uitdaging aan, al is Gus niet echt opgezet met haar aanwezigheid. Toch blijkt Mickey (uiteraard) onmisbaar als het aankomt op het beoordelen van het baseballtalent, en bovendien is de trip een uitgelezen kans voor Mickey om terug contact te zoeken met haar vader, die haar alleen moest opvoeden nadat haar moeder stierf toen Mickey amper zes was. Al blijft Gus (ook uiteraard) zijn koppige zelf, wat de verzoening/toenadering niet echt makkelijk maakt. En dan is er nog Johnny Flanagan (Justin Timberlake), een ex-baseballspeler die destijds door Gus werd ontdekt en nu voor een rivaliserend team talentscout is. Flanagan is onmiddellijk verliefd op Mickey, al is die niet echt vragende partij daar ze thuis al een lief heeft en de situatie op het werk haar aandacht en concentratie vraagt. Of Cupido zich zomaar laat afschepen, is natuurlijk een andere vraag.

De synopsis verraadt het al: “Trouble With The Curve” hangt met haken, ogen en clichés aan elkaar. Alle verhaalwendingen zijn zichtbaar zonder blindengeleidehond, en debutant Robert Lorenz blikt de prent zonder enige vorm van risico in. Die Lorenz is sinds “The Bridges Of Madison County” trouwens bij elk project van Eastwood betrokken, is het niet als assistent-regisseur dan wel als coproducent. Wat van Eastwoods verschijning in de eerste plaats een vriendendienst maakt. De kans lijkt ons immers klein dat Lorenz zijn film zou hebben kunnen draaien zonder de betrokkenheid van een superster als Eastwood. We kunnen ons immers moeilijk voorstellen dat er een studiohoofd enthousiast kan zijn over een scenario dat met zo’n drie dozijn clichés jongleert.

Eastwood en Adams kunnen dit flinterdun goedgevoeldrama niet boven de middelmaat duwen. Ja, het kijkt lekker weg, maar het heeft helaas geen grammetje 'staying power'. Hoe graag we Eastwood ook aan het werk zien (als hij de stoelen met rust laat ten minste), feit is en blijft dat “Trouble With The Curve” een onopvallende voetnoot is op Clints imposante résumé. Niet schrikken trouwens als je op jouw biosticket “Back In The Game” ziet staan in plaats van “Trouble With The Curve”. In de (ijdele) hoop de film commerciëler te maken brengt Warner hem in het gros van de Europese landen immers onder die titel uit.