De barsten in de MCU-kruik die de laatste tijd steeds vaker de kop opstaken, slaan onverbiddelijk toe in de eenendertigste titel van de comicfranchise. Het aan gruzelementen gemepte Ant-Man and the Wasp: Quantumania wordt door de studio ingeleid als een verse start – zijnde die van de vijfde fase uit de franchise – maar valt vooral in herhaling. Ongeïnspireerde herhaling zelfs.

De film dient in hoofdzaak enkel om een nieuwe opperslechterik te introduceren, en slaat daarbij ook een brug naar de Loki-televisiereeks. Voor de echte fans en ingezetenen van Marvel moet dit personagehoppen waarschijnlijk nog steeds manna met een gouden rand zijn. Wie in de eerste plaats een helder of interessant verhaal wil, is er deze keer aan voor de moeite. En dat is vooral jammer omdat de vorige twee Ant-Manfilms misschien wel de beste en meest ondergewaardeerde titels uit de franchise waren. Ze kwamen qua teneur en vingerspitsgevoel in elk geval het dichtst bij ongecompliceerde superheldenlol met fijne grappen, inventieve set pieces en verhalen die vrij losstaand waren.

Maar dat is nu allemaal grotendeels opgeofferd of van de tafel geveegd. In ruil krijg je een bloedeloze verbindingsfilm die veroveraar/wereldvernietiger Kang (Jonathan Majors) op het voorplan plaatst in de Quantum Realm. Een microscopische onderwereld die ook al bij naam opdook in de vorige twee Ant-Men en waar voormalige superheldin Janet Van Dyne (Michelle Pfeiffer) ooit eens dertig jaar in opgesloten zat. Wat ze daar toen beleefde krijg je hier als scenariopunt mee. Ditmaal verzeilen Ant-Man (Paul Rudd), zijn dochter (Kathryn Newton), Wasp (Evangeline Lily) en haar ouders (Michael Douglas en Pfeiffer) er door een gesaboteerd experiment. Om zo ongeschonden mogelijk terug thuis te geraken moeten ze zien af te rekenen met opperschurk Kang. Of liever, met een van zijn incarnaties want Kang blijkt niet alleen de opperschurk te zijn in de Quantumwereld, maar ook in het Multiverse waarvan nu al duidelijk is dat het avontuur dat Dr. Strange daar vorig jaar beleefde niet het laatste zal zijn.

Ant-Man And The Wasp: Quantumania is niet de eerste Marvelfilm die dient als opstap en brug tegelijk, maar het is wel de eerste die weinig moeite doet om de metaalmoeheid te maskeren. Een uur en drie kwartier – de in- en outtro spelen zich gewoon af in San Francisco – vastzitten in een flipperkast … er zijn andere en betere manieren om cinematografisch verantwoorde blockbusterdosissen te inhaleren. De film ziet er ook gewoon lelijk uit. Getuige de reïncarnatie van Corey Stolls personage Darren Cross – hoe visueel schabouwelijk kan je iets maken, zelfs al ziet het er allemaal net uit als in de comics. Want uiteraard is zo goed als elk personage dat je hier te zien krijgt schatplichtig aan de pagina’s uit Stan Lees stripverhalenuniversum. Zelfs het door Bill Murray vertolkte personage van Lord Krylar is dat. Het kwartier waarin hij opduikt moet meteen zowat het slechtste kwartier ooit zijn uit het MCU. Zijn passage is alvast hét moment waarop alles onherroepelijk in elkaar stuikt: Ant-Man And The Wasp: Quantumania komt die idiote scène boordevol nietszeggend ge*hatsjie* eigenlijk niet meer te boven.

Wat rest en volgt is een doel- en zielloze trip waarin overdadige CGI alles versmacht en keldert. Bevolkt door een plejade aan creaturen die destijds door de buitenwipper van Mos Eisley werden geweerd. Dus ja, bij tijd en wijlen heb je hier zelfs de indruk naar een derderangs Star Wars-derivaat te zitten kijken. De echte dooddoener is uiteraard de luie plot die nietszeggende pathos laat interageren met voor de hand liggende fletse familiewaarden. De enige redding voor kijkers van zekere leeftijd is de aanwezigheid van Douglas en Pfeiffer die verrassend veel schermtijd krijgen. Niet dat zij de film redden, maar Douglas ziet er hoe dan ook cool uit in zijn Tatooinegarderobe en weet af en toe zelfs de juiste vocale grinniktoonaard te treffen. En Pfeiffer kan als belle Michelle ook maar weinig verkeerd doen. Zelfs als ze niets moet doen. Zoals hier. Fijn dus om die iconen nog eens terug te zien, al is het ergens wel godgeklaagd dat ze hun matuur kunnen veel te weinig (mogen) laten floreren in rollen of films die er wel toe doen.

Los daarvan moet je het Kevin Feige wel toegeven: hij weet steevast mooie of op zijn minst interessante casts bij elkaar te krijgen. Al maakt het ditmaal kwalitatief gezien geen fluit uit. Of toch geen grote.