Ridley Scott en de producers van “All The Money In The World” zullen zich nog geen klein beetje in hun ochtendpistache hebben verslikt toen medio oktober het nieuws bekend raakte dat Kevin Spacey werd beticht van seksuele avances en aanranding op een destijds veertienjarige acteur. Een daad die meteen het deksel lichtte van een pot waarin nog heel wat meer ongewenst seksueel roofdiergedrag van Spacey verborgen zat. De acteur was op slag persona non grata en verdween in een hevig gemediatiseerde vingerknip naar de catacomben van Hollywood. Slecht nieuws voor Scott, gezien Spacey een centrale Oscarbuzzgenererende rol vertolkte in het voor eind december op de releasestapel staande “All The Money In The World”. De film op de plank stof laten vergaren was niet echt een optie, en Spacey uit de film knippen ging niet. Wat blijkbaar wel kon: de rol van Spacey laten vertolken door een andere acteur. Eind november slaagde Scott erin om Christopher Plummer voor de camera te krijgen om Spaceys tweeëntwintig scènes op amper een week tijd opnieuw op  te nemen. Ook Michelle Williams en Mark Wahlberg waren zo vriendelijk op te dagen voor de reshoots. Prijskaartje van de noodgreep: niet al het geld van de wereld, maar toch een forse tien miljoen dollar.

Hoed af voor Scott in elk geval, want qua sterke staaltjes crisismarketing en scherpesneefilmmaken kan dit tellen. Plummer was trouwens van meet af aan Scotts eerste keuze voor de rol van Jean Paul Getty, maar de producers dachten met Spacey een meer valabele ster te pakken te hebben, ook al moest die acteren onder lagen make-up om een geloofwaardige tachtiger neer te zetten. Maar zelfs die (onherkenbare) lagen konden niet verhinderen dat Scott en de geldschieters Spacey na het schandaal liever kwijt dan rijk waren.

Fascinerend gaat het er ook aan toe in de plot van het op ware feiten gebaseerde “All The Money In The World”. JP Getty was medio jaren zeventig zonder twijfel de rijkste mens op aarde. Sommigen beweren zelfs dat Getty de rijkste mens is die ooit heeft geleefd. Als hoofd van een olieconsortium was hij rijker dan het dieptekwadraat van de zeven wereldzeeën en vrekkiger dan zeven maal zeventig Dagobert Ducks samen. De wereld zou uiteindelijk toch inkijk krijgen in zijn rijkdom toen na zijn dood zijn gigantische kunstverzameling werd tentoongesteld in het Gettymuseum in Los Angeles. In 1973 werd Getty’s zestienjarige kleinzoon Paul in Rome ontvoerd door de maffiagroepering ‘Ndrangheta. Hun losgeldvraag: zeventien miljoen dollar. Geen haar op het hoofd van Getty die er echter aan dacht om dat geld te betalen. Zijn redenering: ‘ik heb veertien kleinkinderen. Als ik voor één losgeld betaal, worden ze misschien wel allemaal ontvoerd.’

Wat volgt is een zwierig in beeld gezet misdaadepos waarin Scott en scenarist David Scarpa vlot overschakelen tussen de psyche van de oude geldwolf, de vastberadenheid van zijn schoondochter (Michelle Williams) die kost wat kost haar zoon levend wil terughebben, de onderhandelingen van Getty’s vertrouweling (Mark Wahlberg) en de machinaties van de ontvoerders die (spoiler spoiler) op een bepaald moment duidelijk maken dat ze zich geen oor laten aannaaien. Integendeel zelfs. Scott kiest her en der voor wat dichterlijke vrijheden. Hij injecteert een actievibe in het geheel, fabriceert een paar relaties die er in het echt hoogstwaarschijnlijk niet waren (de relatie tussen Getty Jr. en ontvoerder Romain Duris), gomt de betrokkenheid van Pauls vader weg en (alweer spoiler spoiler) schuift de dood van de oude Getty met drie jaar naar voor. Slecht nieuws voor puristen, maar niet zozeer voor de fan van de goede geoliede Hollywoodfilm. Scott brengt dit larger than life verhaal met de nodige succulente aplomb in beeld en weet de aandacht twee uur en een kwartier vast te houden, ook al neigen de dichterlijke vrijheden op een bepaald moment naar een climax te veel.

Ook lovende woorden voor Williams trouwens. Die nam de rol van de geplaagde moeder over van Rachel Portman - die het project verliet toen het niet te combineren bleek met haar zwangerschap - en toont eens te meer dat ze een van de beste actrices is van haar generatie. En Plummer? De oude vos slaagt er zowaar in om nagenoeg elke scène te stelen waarin hij te zien is. Wat alvast de beslissing van Scott om “All The Money In The World” te tweaken rechtvaardigt.

Voetnootafsluiter: het verhaal van de ontvoering van Paul Getty is in 2018 eveneens het onderwerp van “Trust”, een tiendelige door Danny Boyle geregisseerde televisiereeks. Daarin vertolkt Donald Sutherland de rol van de Gettypatriarch en Hilary Swank die van zijn schoondochter. Televisie als grote concurrent van film: het komt steeds vaker voor. Misschien dat Boyle ook aandacht kan besteden aan het latere leven van Paul Getty. Echt goed is het hem niet verlopen na zijn ontvoering: door een verslaving aan drank en drugs raakte hij in 1981 door een leverfalen verlamd, en hij zou de rest van zijn leven ook nog eens halfblind doorbrengen vooraleer in 2011 op vierenvijftigjarige leeftijd te overlijden.