Paul W. S. Anderson is zowat de George W. Bush van de Amerikaanse film. Ruim de helft van de kijkers wil de man het liefst verbannen naar een stikstofrijke bunker, maar toch krijgt hij opnieuw een mandaat om verder te gaan op de ingeslagen weg. In het geval van Anderson is dat het afleveren van vervelende en stompzinnige 'videospelprenten' boordevol blitsogende speciale effecten. Mortal Kombat, Event Horizon, Soldier, Resident Evil, het zijn niet echt filmpjes die hoog op onze waarderingslijstjes prijken. Alien vs Predator hoort nu ook in deze rij thuis, maar om de brave man toch even te verdedigen? De regisseur die van deze film een boeiend spektakel kon maken, zal waarschijnlijk nooit geboren worden. Ironisch genoeg kunnen we deze film zelfs als de beste van Anderson beschouwen, al zijn we er nog niet meteen uit waarom dat eigenlijk zo is. De strijd tussen A en P is immers alles behalve boeiend, en gaat vooral ten onder aan een schrijnend dejà-vu gevoel. En aan een gebrek aan licht. De film speelt zich af in een ondergrondse piramide, maar dan nog... het lijkt wel de makers met hun duistere look hun eigen onkunde willen camoufleren.

Het feit dat Sigourney Weaver niets van de film moest weten, en het idee van een strijd tussen Aliens en Predators ongegeneerd omschreef als 'een stom idee' kon Twentieth Century Fox niet tegenhouden om twee van hun franchisevliegen met één klap nieuw leven in te blazen. Het idee leefde immers al een tijd: reeds bij de release van Predator 2 (ruim vijftien jaar geleden) werd er een eerste keer overgepraat, maar het project raakte nooit echt van de grond, al verschenen in de tussentijd wel reeds stripverhalen en videospellen die A en P een robbertje tegen elkaar lieten vechten. Voor de filmversie opteerden de producenten opnieuw voor een vrouw met ballen (vertolkt door Sanaa Lathan) in de hoofdrol, en bij wijze van politieke correctheid maken ze er zelfs een kleurlinge van.

De grootste link met de vorige Alien-films is het karakter van Weyland (Lance Henriksen), de grote baas van Weyland Yutani die in de vorige Alien-films het beestje naar aarde wou smokkelen 'voor verder onderzoek'. AvP speelt zich trouwens af in 2004 op onze planeet, en is dus eigenlijk een prequel op de voorgaande Alien-films. Het Bishop-karakter in Aliens en Alien ³ is met een andere woorden een druïde, gemodelleerd naar de grote baas hemzelve. Niet dat deze film naar continuïteit streeft met de vorige vier Alien-films. Voor de Predator-reeks (twee matige filmpjes klein) is dit dan wel weer een 'sequel'.

Slagveldlocatie : Antartica. Satellieten van Weyland Yutani ontdekken er een onverklaarbare hittebron en een ondergrondse piramide en sturen er een team onderzoekers op af. Die al gauw tot moes worden herleid (op een enigszins beschaafde manier, want deze film moest ook voor dertienjarigen kassa-toegankelijk zijn) door ofwel een Predator of een Alien. Wat zitten die monsters op Antartica te doen, wilt u misschien weten? Volgens het scenario komen de Predators van een verre planeet en koloniseerden die 'in den beginne' de aarde. De Predators maakten er een sport van om te jagen op de Aliens, die ze op onze wereld importeerden. De Aliens hadden uiteraard wel voedsel nodig om een enigszins waardige tegenstander te zijn, en dus besloten de Predators om de mensen van weleer als lekker hapje voor te schotelen aan de Aliens. De Predators herhalen dit spelletje om de honderd jaar, en waar in 1904 een roedel walvisvaarders als aas diende, zijn het nu de wetenschappers van Weyland Yutani. Verrassen doet het allemaal niet: de lange muilen, de zwarte karkassen, het vele slijm, de eieren, de face-huggers, … we kennen het Alien-principe intussen, waardoor de film dan ook nauwelijks verrassingen te bieden heeft.

Jammer dat de producenten niet de moeite namen om hun geliefde reeks in ere te houden, maar er voor het lieve geld een uitgemergelde melkkoe van maakten. Al is de aankleding van de Aliens en Predators op zich nog wel mooi in beeld gebracht, en al bij al boeiender om te bestuderen dan het voorspelbare en lamlendige verhaaltje dat op nauwelijks negentig minuten verteld is, en dat eindigt met een 'verrassing' die zelfs een dode fruitvlieg kon voorspellen. Al bij al is deze film zeker niet de slechtste van dit jaar, hij maakt wel kans op een eervolle vermelding in de categorie van de meest overbodige. Van Alien vs Predator on The Planet of the Apes, verlos ons Heer.