Londen, zomaar een nacht. Dierenactivisten dringen een dierenlaboratorium binnen waar chimpansees worden onderworpen aan gewelddadige beelden (in filmfreak-kringen bekend als de Clockwork Orange-therapie) en tegelijkertijd ook met het hondsdolheidvirus zijn ingespoten. Qua marteling kan het tellen. Wanneer één van de activisten door een vrijgelaten chimpansee wordt gebeten, is het hek van de dam: de activiste begint bloed te kotsen en keert zich gewelddadig tegen haar kompanen.

28 dagen later… fietskoerier Jim (Cillian Murphy) ontwaakt in een ziekenhuisbed. Hij lag er bijna een maand in coma na een verkeersongeval. Het ziekenhuis is verlaten en Jim gaat op zoek naar een teken van leven. Hetgeen hij niet vindt in het ziekenhuis, maar ook niet in de aanpalende straten: Londen lijkt compleet verlaten. Of toch niet helemaal… want wanneer Jim zich naar een kerk begeeft, vindt hij lijken à go go, hongerige 'zombies' en een dolgedraaide priester. Het begin van een apocalyptische tocht waarin Jim gelukkig voor hem toch nog gezonde mensen ontmoet die hem de ramp uit de doeken doen. Het virus uit het laboratorium zorgde ervoor dat de Britten in een mum van tijd stierven of probeerden om Engeland te verlaten. De overlevenden (of 'The Infected' zoals ze hier noemen) trekken als een zombieleger op strooptocht, zoekend naar vers en gezond mensenvlees om hun honger te stillen. Eens gebeten neemt het virus onherroepelijk bezit van het slachtoffer, en het virus neemt geen gevangenen: zelfs een bloeddruppel in de mond is nefast…

Over een lekkere apocalyptische film gesproken… het Brits duo Danny Boyle - Andrew MacDonald (Shallow Grave, Trainspotting, The Beach) slaagt waar vele Amerikaanse voorbeelden in falen. Een rampenfilm maken die gebed is in een angstwekkend geloofwaardige visie, en die het in tegenstelling tot Armageddon en The Core (en zowat alle rampenprenten uit de jaren zeventig) geen heil zoekt in patriottisch geëmmer of lachwekkende plotverwikkelingen. Al komt dat vooral omdat 28 Days Later eveneens een nauwelijks verholen eresaluut is aan het zombiegenre in het algemeen en aan de zombietrilogie van George A. Romero in het bijzonder. Diens Night of the Living Dead waarschuwde in 1968 voor de kwalijke gevolgen van kernproeven en paranoïa allerhande, Boyle legt de oorzaken anno 2002 bij sociale onverdraagzaamheid en onverantwoorde experimenten met bacteriën. Al ontsproot het idee van de film niet bij Boyle. Hij werd door zijn vaste producent Andrew McDonald gevraagd of hij zin had om een film te maken die geschreven was door Alex Garland, van wie Boyle eerder diens roman The Beach verfilmde. Boyle, die na het geflopte The Beach zijn heil had gezocht in Brits televisiewerk, zag onmiddellijk de uitdaging van 28 Days Later.

De film werd opgenomen met een digitale camera. Vaak zelfs met een handcamera, wat de aanwezigheid verklaart van director of photography Anthony Tod Mantle, die het camerawerk deed van zowat alle Dogma-films. 28 Days Later lijkt af en toe zelf ook wel Dogma, maar gelukkig werd die handcamerastijl niet tijdens de volledige film gehanteerd. Vooral tijdens de gore scènes, gaat alles snel en schuddebuikend : meteen de reden dat de grafische goor van Romero ons bespaard blijft. Anderzijds heeft deze film die goor niet nodig om te scoren. De verlaten straten van Londen, het algehele gevoel van ontreddering (de scène in het ouderlijk huis van Jim,…) zijn sterk genoeg om deze film meer dan één keer te willen zien. Bovendien ligt de nadruk op de psychologische gevolgen van de 'brave new world' en niet zozeer op de aanvallen van de geïnfecteerden (die zich in tegenstelling tot de zombies van Romero razend snel voortbewegen). Die gevolgen (zelfs een handvol mensen die een ramp overleefden slagen er niet in om vredig samen te leven) maken de echte gruwel van de film uit. Een gegeven dat Garland wel ongegeneerd pikt uit The Beach… het zal waarschijnlijk het stokpaardje van de jonge auteur zijn.

Hij kent in elk geval zijn klassiekers. Het eerste deel van de film is zoals reeds gezegd zwaar schatplichtig aan het oeuvre van Romero, de scène in de supermarkt een dikke knipoog naar de setting van Dawn of the Dead, de militairen vertonen parallellen met de motorbende uit diezelfde film, de scène in de tunnel een eerbetoon aan Stephen Kings apocalypsroman The Stand, de verlaten straten en velden bevatten referenties naar de sf-klassieker The Day of the Triffids en zo zijn er nog wel een paar knipogen te bespeuren. 28 Days Later is meteen een flinke kluif voor horroradepten en fans van hedendaagse jonge cinema. Of voor fans van een goed verhaal tout court, daar Garland en Boyle ook hun best deden om hun helden een achtergrond mee te geven en niet louter als karikaturen neer te planten. Hiep hiep hiep…