Tijdens zijn studies aan de Glasgow School of Art begon de 19-jarige Norman McLaren al amateur kortfilms maken. Toen hij 21 was bracht hij zijn eerste animatiefilm uit.

Zijn werk werd opgemerkt door John Grierson tijdens een amateur filmfestival . Hij nodigde hem in 1936 prompt uit om zich aan te sluiten bij zijn GPO Film Unit in Londen. Daar kreeg hij de mogelijkheid om te werken aan documentaires én maakte hij zijn eerste professionele animatiefilm Love on the Wing.

In 1939 emigreerde McLaren naar de Verenigde Staten waar hij verder animatiefilms maakte op de manier die hij het beste vond : direct tekenen op celluloid.

In 1941 werd hij door Grierson gevraagd om deel uit te maken van het pas opgerichte National Film Board in Ottawa Canada. In 1943 werd hij verantwoordelijk voor de animatie-afdeling van de Raad.

McLaren kon op die manier zijn creativiteit de vrije loop laten en werd hierbij ook financieel gesteund door de Canadese overheid. McLaren maakte heel wat animatiefilms, sommige waren heel abstract. Hij gebruikte hierbij verschillende technieken en stijlen. Na een tijd werd hij aanzien als één van de belangrijkste animatoren ter wereld.

McLaren was op veel vlakken een pionier maar zoals gezegd was zijn grootste verdienste het direct tekenen op film, een techniek die hij zelf verder ontwikkelde en bleef verfijnen alhoewel deze cameraloze manier van animatie genereren afkomstig was van Len Lye.

Maar McLaren experimenteerde ook met 3D animatie én met het omzetten van geanimeerde tekeningen naar synthetische geluidsgolven.

Ook de animatie kortfilm Neighbours waar hij een Oscar voor won week af van wat gebruikelijk was. De filmmaker gebruikte echte acteurs en bereikte een soort van animatie door hun positie 24 keer per seconde te veranderen. Op die manier zorgde hij dat statische dingen een soort robotachtige menselijke beweging kregen, een techniek die soms wordt omschreven als pixillatie.