Grigori Chukhrai begon vol goede moed aan zijn studies op de Soviet State Film School (VGIK) maar het uitbreken van de tweede Wereldoorlog gooide roet in het eten. Hij werd opgeroepen om zich aan te sluiten bij de strijdkrachten en vervulde zijn legerdienst als parachutist en officier bij de infanterie. Hij raakte maar liefst vijf keer gekwetst en werd gehuldigd voor zijn heldenmoed. Toen hij naar school terugkeerde studeerde hij onder de regisseurs Romm en Yutkevich en begon zijn professionele carrière als hun assistent.

Halfweg de jaren ’50 begon Chukhrai met regisseren en werd heel snel een belangrijke naam in de cinema van de toenmalige Sovjet-Unie. Zijn eerste solofilm The Forty-First betekende meteen een soort van ommekeer in de Russische cinema wat Sovjet-oorlogsfilms betreft. De film maakte komaf met de focus op de heldenstatus in dat soort films en won de Prijs van de Jury op het Filmfestival van Cannes. Nog meer uitgesproken wat dit betreft was Ballad of a Soldier (1959), ook al prijswinnaar in Cannes, die getuigde van een gevoel van medelijden en oprechtheid, uitzonderlijk en verrassend in een industrie waar altijd wel een soort van propaganda ingebakken zat als een soort van concept in dat specifieke filmgenre. De film was de eerste Sovjet-film die verscheen op de lijst van het Filmfestival van San Francisco waar die in 1960 ook met de Grote Prijs aan de haal ging. Het zorgde er mee voor dat Chukhrai de hoogste culturele prijs won in de Sovjet-Unie van toen : de Orde van Lenin. Met zijn volgende film Clear Skies (1961) liet de filmmaker zijn afkeuring blijken ten opzichte van de gruwel van het Stalin-tijdperk. De film liet een nieuwe wind waaien doorheen de grauwheid van het conventionele sociale realisme. In 1966 werd Grigori Chukhrai hoofd van de Moscow Experimental Film Unit maar zijn bijdrages daar bleven eerder beperkt.