Claude Berri, zoon van Pools-Roemeense immigranten, was een tijd bontwerker maar begon zijn filmcarrière als acteur. Begin de jaren ’60 stond hij dan achter de camera. Voor zijn kortfilm en regiedebuut Le poulet kreeg hij veel positieve kritieken, hij won er niet alleen een Oscar maar ook een prijs op het Filmfestival van Venetië mee.
In 1968 richtte hij Renn Films op, zijn eigen productiemaatschappij. Berri was betrokken bij een indrukwekkend aantal films die werden geregisseerd door Claude Zidi., Bertrand Blier en Maurice Pialat.
In 1973 richtte hij dan AMLF op, een aparte afdeling die verantwoordelijk werd voor de distributie van zijn films. Heel wat van de films die hij schreef en regisseerde waren semi-autobiografische, sentimentele tragikomedies gekenmerkt door de etnische humor van Berri’s Joodse achtergrond.

Een aantal ervan waren sappig, overbodig en zelfs zinloos (Le sex shop uit 1972), andere waren dan weer lyrisch waardevol (Jean de Florette uit 1986).

Vanaf 1979 produceerde Berri niet alleen zijn eigen films maar ook die van andere regisseurs zoals L’ours-The Bear en Valmont. Niettegenstaande hij af en toe ook films regisseerde nam zijn populariteit stilaan maar zeker af. Tot hij zijn status van getalenteerd regisseur weer terugwon toen hij Jean de Florette en Manon des sources/Manon of the Spring maakte, beide gebaseerd op werk van Marcel Pagnol.