Nadat Albert Lamorisse was afgestudeerd aan de filmschool van Parijs ging hij aan de slag als cameraman.  In een volgende fase – eind de jaren ’40 - maakte hij als regisseur documentaires en kortfilms, zijn eerste kortfilm werd overigens Djerba. Hij concentreerde zich hierbij vooral op de fantasiewereld waarin kinderen leven. Zowel Crin blanc/White Mane (1952) als Le Ballon Rouge wonnen een Grote Prijs op het Filmfestival van Cannes.

Le Ballon Rouge was één van zijn grootste succesfilms. Hij regisseerde de film niet alleen, hij schreef er ook het scenario voor dat bekroond werd met een Academy Award/Oscar. De film is een surrealistisch sprookje waarin een jongen centraal staat die door het redden van een toverballon ook zijn eenzaamheid kwijt raakt omdat de ballon vanaf het eerste moment altijd bij hem is en blijft.

Begin de jaren ’60 begon Lamorisse ook langspeelfilms te maken maar toen die minder succesvol bleken te zijn schakelde hij terug over op korte documentaires.

Lamorisse was bijzonder gefascineerd door opnames van uit de lucht en dat werd meteen ook zijn dood. Tijdens de opnames van de documentaire Le vent des amoureux (Amerikaanse titel The Lovers’ Wind) stortte de helikopter van waar uit hij de opnames maakte, neer in de buurt van Teheran. Hij probeerde met de film een soort rondvlucht boven Iran in beeld te brengen. De film werd alsnog voltooid, Lamorisse werd jaren later zelfs postuum genomineerd voor een Oscar.